آثار مثبت عمل: مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان صفحه 109

سه نکته درباره محسنین لازم است بیان شود.یک حقیقت در محسن،حقیقت عبادت او است.پیغمبر صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید:

«الإِحْسٰانُ انْ تَعْبُدَ اللّهَ کَأَنَّکَ تَرَاهُ» (1)

احسان،یعنی خدا را به گونه ای عبادت کنی که گویی با چشم سر او را می بینی و در برابر او ایستاده ای.وقتی با چشم سر او را می بیند،برای نماز چگونه«اللّه اکبر» می گوید ؟ چگونه حمد می خواند ؟ چگونه رکوع و سجود می کند ؟ آن نماز،چه نمازی خواهد شد ؟ در این حالت،اوج ادب از انسان ظهور می کند،یعنی وقتی در برابر حضرت حق «اللّه اکبر» می گوید،با آن برای حضور مُحرم می شود.از محضر او هم هیچ غایب نمی شود؛دیگر به تجارت و دنیا نمی پردازد،وقتی سلام نماز را می دهد،که هزار کار غیر از نماز انجام داده است.این یک شعاع حقیقت محسن است.

2-خدمت به خلق

اما حقیقت دیگر احسان،نیکی کردن به بندگان خداست.نیکان قوم موسی علیه السلام به قارون گفتند:

« أَحْسِنْ کَمٰا أَحْسَنَ اللّٰهُ إِلَیْکَ» (2)

به مردم نیکی کن،چنان که خداوند متعال با این ثروتی که از راه حلال به تو داده است،به تو نیکی کرده است.این معنای احسان خدا به قارون در قرآن است.

3-دقت در عمل

حقیقت دیگر احسان،یعنی اعمال مربوط به خود را خیلی خوب انجام بدهید.

اگر نماز و روزه است،به تمام معنا کامل باشد.اگر به دیگران نیکی می کنید،