آثار مثبت عمل: مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان صفحه 177

عالم هستی کار می کند،که اگر کار نمی کرد،رشدی در این عالم تحقق نداشت.

اگر او فقط نگاه الهیت به موجودات داشت،موجودات در همان نقطه اول وجود معطّل می شدند.یعنی تمام دانه ها،دانه و تمام آفرینش هم به صورت گاز بود.هیچ تحوّلی انجام نمی گرفت.اگر با رحمانیّتش هم نگاه می کرد،فقط ظهور تحقق پیدا می کرد و رشدی نداشت.اگر با رحیمیتش هم نگاه می کرد،فقط پوشیدن لباسِ وجود تحقق پیدا می کرد و رشدی نداشت.

اگر شما می بینید که یک دانه کوچک داخل سیب را،در زمین های مستعدی می کارند،بعد از مدتی تبدیل به یک درخت می شود و سیب می دهد،چون آن دانه در اتصال به ربوبیّت تبدیل به یک درخت و این همه میوه می شود.نظر ربوبی است که موجودات بعد از پوشیدن لباس هستی،که کمال اول آنها است،به کمال دوم می رسند.

همسویی پیامبر صلی الله علیه و آله با طبیعت

به پیغمبر صلی الله علیه و آله می گوید:از ربّ بودن من کمک بگیر،ربّی که به تمام جهانیان و ذرات هستی کمک داده است و این نظام را به وجود آورده،باید به کمک تو بیاید،دستت را بگیرد.تو با قدم خودت،از دروازه صدق نمی توانی وارد شوی، یعنی آن قدرت در تو نیست.این نهایت حرف آیه است.

« وَ قُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ» ربّ من ! تو مرا از دروازه صدق وارد زندگی کن.یعنی تو در اندیشه،نیت،اخلاق،عمل،صفات،حال و باطن من جلوه کن، که با جلوه ربوبی تو،من از دروازه صدق وارد در حیات و زندگی شوم و «وَ أَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ» (1)و روزی هم که می خواهی من را خارج کنی،از دروازه دنیا به عالم بعد ببری،باز هم با ربوبیت خودت،به کمک من بیا.چون لحظه مرگ است.

ربوبیت تو باید دست مرا بگیرد و از دروازه صدق بیرون ببرد؛ «أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ