آثار مثبت عمل: مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان صفحه 21

از مدتی این شاگرد کشاورز گمنام،تبدیل به فرخی سیستانی می شود.

اشعار او در نفوس،اثر عجیبی داشته است،بخصوص در آن واقعه ای که محمود غزنوی از غزنین سفر کرد.به منطقه ای خوش آب و هوایی رسید،آن قدر از آنجا خوشش می آید که شش ماه تمام در آنجا می ماند.همه اطرافیان او برای خانواده های خود دل تنگ بودند،محمود نیز به هیچ طریقی راضی به حرکت نمی شد.متوسّل به فرخی شدند،قصیده معروفِ در ادبیات فارسی را سرود: باد جوی مولیان آید همی بوی یار مهربان آید همی (1)

چنان از وطن در این قصیده تعریف کرد،که هنوز شعر او تمام نشده بود، محمود گفت:خیمه و خرگاه را جمع کنید.و با سرعت به غزنین رفتند.این استعداد انسان است.

6-استعداد ابن حسام

(2)ابن حسام،یک دهقان صحرانشین بود.گاهی در حال دهقانی چند بیت شعر می گفت و روی دسته بیلش می نوشت.آن قدر توان مالی نداشت که کاغذ و قلم تهیه کند.شعر را بر روی صفحه فلزی،خشتی و محکم می نوشت برای این که از بین نرود.

روزی با امیر ملک شمس الدین،که انسان فهمیده و با وقاری بود ملاقات می کند،او متوجه می شود که این دهقان صحرانشین باید از استعداد عظیمی برخوردار باشد.او را تشویق می کند و بعد از مدتی به یکی از مهمترین شعرای دهه اول قرن هشتم هجری تبدیل می شود.

7-عبدالواسع جبلی و بروز استعداد سرایندگی

(3)عبدالواسع جبلی شترچران بود.کسی به او توجّه نمی کرد.در برخوردی با ملک سنجر سلجوقی،او از استعدادهای عبدالواسع مطلع می شود و وی را تشویق

1- (1)) - این حکایت و شعراز سروده های رودکی سمرقندی از بزرگترین شاعران دوران محمود غزنوی پیش از فرخی سیستانی است.رجوع کنید به بهارستان جامی؛نورالدین عبدالرحمن بن احمد جامی(قطعه های روضه هفتم).
2- (2)) - ابن حسام خوافی؛مولانا جمال الدین محمد بن حسام شاعر سده های 7-8 ق است.وی در اصل از مردم خواف بوده ولی در شهر هرات زندگی می کرده است.و مرقدش نیز در آنجاست.ابن حسام از شاعران دربار ملک شمس الدین کرت بوده و در قصیده ای که در 729 ق به زبان عربی سروده پادشاه را مدح گفته و تاریخ سلطنت او را بیان کرده است.از غزلیات او مقدار اندکی در تذکره ها بر جای مانده و همین نمونه های مختصر نشان می دهد که وی در غزل سرایی توانا و صاحب ذوق بوده است.وی در شعر محمد و ابن حسام تخلص می کرده است.(ت 737 ق-م 1337 ق).رجوع کنید به دائره المعارف بزرگ اسلامی:356/3(ابن حسام خوافی).
3- (3)) - عبدالواسع بدیع الزمان بن عبدالجامع بن عمران بن ربیع غرجستانی شاعر ایرانی(ف.5558 ه.ق)از خاندان علوی در غرجستان ولادت یافت؛و در علوم زمان مخصوصا علوم ادبی کسب کمال کرد و در شاعری ممتاز شد؛سپس به مدح شاهان عصر غوریان و سلجوقیان و غزنویان پرداخت. از ممدوحان وی طغرل تکین بن محمد است که در 490 ه.ق بر خوارزم استیلا یافت.عبدالواسع در آغاز شهرت خود چهار سال در دستگاه بهرام شاه بن مسعود غزنوی به سر برد و سپس در درگاه سنجر اقامت گزید و مورد علاقه سلطان بود.شعر او به لهجه عمومی زمان و با زبان عربی آمیزش بیشتری یافته بود.وی به کلام آراسته مصنوع و پیرایه های لفظی و زیورهای معنوی توجه بسیار داشت.و در شعر عربی هم دست داشت.رجوع کنید به(فرهنگ فارسی(اعلام)؛دکتر محمد معین:426/5؛جبلی).