آثار مثبت عمل: مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان صفحه 235

وجود برای رسیدن به من،در حرکت است.این سیرِ مثبت باطنی و ظاهری است.

یاد خدا،مختص یاد کنندگان او

«ذِکْرِی للذّاکرین» یا داود ! یادِ من،اختصاص به یاد کنندگان من دارد.هر کسی که دائم یاد من است،من هم یاد او هستم.کسی که از من غافل است،من هم کاری به کار او ندارم،برود.وقتی که کسی را رها کنم،در هر فتنه،فساد و گناهی می افتد.

«ام سلمه»می گوید:نوبت من بود که پیغمبر صلی الله علیه و آله در خانه یا حجره من باشد.

پیغمبر صلی الله علیه و آله آمد و دو سه لقمه غذای مختصر خورد،عبایش را زیر بدنش انداخت و خوابید.شاید یک ساعت نگذشت که من هم چشمم گرم شد.یک دفعه از خواب پریدم،دیدم پیغمبر صلی الله علیه و آله نیست.آن حالات حسادت زنانه برای من پیش آمد،گفتم امشب که نوبت من است،ایشان کجا رفته است ؟ بلند شدم،بیرون آمدم و جلوی درب اتاق خانم های دیگر سر کشیدم،تا ببینم ایشان کجا رفته است ؟ پله های پشت بام را بالا رفتم-پشت بام،همین جایی بود که الآن گنبد سبز روی آن است.

آنجا قبلاً پشت بام خانه پیغمبر صلی الله علیه و آله بوده است-گفت:پله آخر،پشتِ درب پشت بام که رسیدم دیدم،ایشان با تمام بدن روی خاک افتاده است و مثل مادر داغ دیده اشک می ریزد.

دعای پیامبر صلی الله علیه و آله از زبان ام سلمه

من به اینجا رسیدم که می فرمود:الهی ! آن چه خوبی به من دادی،از من پس نگیر.خدایا ! هر چه بدی از من دور کردی،راهش را به روی من باز نکن.حرف آخر را که زد،من بی طاقت شدم،داد کشیدم.

فرمود:

«رَبّ لاٰ تَکِلْنِی إلی نَفْسِی طَرَفَهَ عَیْنٍ ابداً» (1)خدایا ! مرا یک چشم به هم زدن به خودم وامگذار.چون اگر رهایم کنی،من رفته ام.