آثار مثبت عمل: مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان صفحه 52

موارد را اقتضا می کند،یعنی گناهکار وقتی که گناهی را مرتکب می شود،با اختیار خودش،به خود،خانواده،جامعه،دنیا و آخرت و به ارزش های خودش لطمه می زند.

این آگاهی و معرفت،باید در باطن او خیلی جدی باشد،یعنی دردِ ضرر و زیان و خسارت گناه را لمس و درک کند.علاوه بر این باید به این معنا هم توجّه داشته باشد که گناه،نافرمانی چه کسی است ؟ یعنی توجّه کند که طرف مقابلش که به عصیان او برخاسته و از او سرپیچی کرده و به دشمنی و جنگ با او برخاسته است، چه کسی است ؟ توجه کند که در هنگام گناه،وجود مقدس پروردگار را معصیت نموده است و در حال گناه از او سرپیچی و تمرّد می کند.در حقیقت،در حال گناه با خدا می جنگد و به خشم و ستیز با او رفتار می کند.

این را در درون خودش تفهیم کند.مثلاً فکر کند که پروردگار عالم چه ظلمی به من کرده است که من به تلافیِ ظلم او،به گناه برخیزم ؟ آیا شایسته بوده که من با خالق،مدبر و رازق خودم،با یک وجود مبارکی که کرم،عشق و رحمت بی نهایت در بی نهایت است،در محضر او مرتکب گناه شوم ؟ و از امر او سرپیچی کنم ؟

چهره ظاهری و واقعی گناه

کسی که می خواهد توبه کند،چراغ علم را باید در درون خودش به نحو جدی روشن کند و در آن تعمّق کند.چون چهره خطرناک و دیو صفتِ گناه،خودش را به آسانی نشان نمی دهد،بلکه در مرحله اولِ،خودش را زیبا نشان می دهد،می گوید:

من باعث لذت تو هستم.

گناه،چهره ظاهرش را این گونه نشان می دهد،چنان که قرآن می فرماید:

زُیِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمٰالِهِمْ» (1)