آثار مثبت عمل: مجموعه سخنرانیهای استاد حسین انصاریان صفحه 87

چشم و گوش شما بسته است.هر چه می بینیم و می شنویم،همه تکراری است.

شیخ بهایی شعر عجیب و زیبایی دارد،می گوید: مرا به روز قیامت،غمی که هست این است که روی مردم دنیا دوباره باید دید (1)

یک بار فحاش،رباخور،رابطه نامشروع دار،دروغ گو،غیبت کننده،تهمت زننده را دیدیم و این همه رنج کشیدیم.شیخ می گوید:همه غصه قیامتم این است که دوباره باید این مردم را ببینم.

بهره گیری از فرزانگان

آن عالم چهره اش انسان را به یاد خدا می انداخت.مقداری که برای من حرف زد،به دانش من خیلی اضافه شد.بعد از هفتاد و پنج سال،زندگی آدم را به آخرت متمایل می کند.این عالم به قدری با کرامت بود که وقتی یکی از علمای بزرگ غیر شیعه مرده بود،خواستند که غسلش بدهند،لباس های او را که در آوردند،پسرش از جیب های او یک نامه درآورد که نوشته بود:غسل من را آن عالِم ربانی و به مذهب اهل بیت علیهم السلام غسل بدهد،چون من با دیدن آن عالم،فهمیدم که اگر در قیامت بخواهم نجات پیدا کنم،باید راه او را بروم.

بسیاری از مردم عالمان را فروختند و بخاطر فروش آنها،به شیاطین وابسته شدند.وقتی نام اسم یک عالم ربانی را نزد کسی می آوری،گویا این که نام منفوری را گفته ای،رنجیده می شود.اگر بی ادب باشد،فحش هم به آن عالم می دهد.

بالاتر از این امام را از دست می دهند،امیرالمؤمنین را با معاویه عوض می کنند.

بالاتر،پیغمبر صلی الله علیه و آله را با ابوجهل و ابولهب و رؤسای مکه عوض می کنند.همین طور؛بهشت را از دست می دهند و جهنم را به جای آن می گیرند.خدا را از دست