عبرت آموز: مجموعه ای از نکته ها و داستان های کتب استاد حسین انصاریان صفحه 259

لحنی خاص به من نمود . زیارت عتبات طی شد و به مدینه رفتم . پس از مدتی آماده رفتن به میقات شدیم . آن مرد و زن در بین مسافران حال دیگری داشتند ، انقلاب حال و اشک چشم به آنان مهلت نمی داد . به مسجد شجره که رسیدیم جمعیت موج می زد . همه آماده محرم شدن و تلبیه گفتن بودند آن مرد بزرگوار از من مهلت غسل خواست ، وسائل غسل را - با تمام سختی که داشت - برایش فراهم کردم . غسل نمود و دو پارچه سپید را بر خود بست . او را برای تلبیه در وسط مسجد شجره آماده کردم ، به من گفت : معنای « تلبیه » چیست ؟ گفتم : یعنی ای خدای مهربان ، مرا دعوت کردی و فرمودی بیا ، بنگر که اینک آمدم ! دو بار در شدّت انقلاب حال و ریختن اشک چشم گفت : خدایا ! آمدم ، خدایا ! آمدم و ناگهان نقش زمین شد ! با کمال حیرت دیدم که از دنیا رفته است . همانجا همراه با همسفران ، تلبیه گویان در بیرون مسجد شجره دفنش کردیم ، و با دلی غمناک به سوی کعبه به حرکت درآمدیم !

گفتگوئی با اویس قرن

عطار در « تذکره الاولیاء » از هرم بن حیان روایت می کند که : هرم گفت :

هنگامی که مقام شفاعت اویس قرن را شنیدم آرزوی دیدار او بر من چیره شد ، به کوفه آمدم و در جستجوی او شدم تا وی را یافتم که در حال وضو گرفتن بود ، گفت : ای پسر حیان چه چیزی سبب آوردن تو به این مکان شد ؟ گفتم : عشق انس گرفتن با تو . گفت : هرگز گمان نمی کنم کسی که خدا را شناخت با غیر او انس گیرد . گفتم : مرا وصیتی کن . گفت : ای پسر حیان ! چون به خواب روی مرگ را زیر بالش خود دان ، چون بیدار شدی مرگ را پیش روی خود بین . ای پسر حیان ! در کوچکی و کمی گناه نظر مکن ، بلکه نسبت به بزرگی خدا نگران باشد که در برابر چه خدایی عاصی شده ای ، چه این که هرگاه گناه را کوچک شماری خدا را کوچک شمرده ای !!