مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 147

از سعادت انسان از دست رفته است و دیگر نیز نمی شود آن را برگرداند و در دنیا و آخرت غصّه و حسرتش را می خورد.

به نظر رسول خدا صلی الله علیه و آله ، مجموع آنچه که در اختیار انسان است و تمامش از طرف پروردگار است، خود انسان مولّد آن نیست، بلکه مجموعه ای از صنعت و نعمت پروردگار که از باب محبت و لطف در اختیار بندگانش قرار داده است و در کنار هر نعمت و فرصتی، راه مصرف، به کارگیری و به منفعت رساندن آن را به ما تعلیم داده است.

نعمت و فرصت گفتار

یکی از این فرصت ها و نعمت ها، فرصتِ گفتن است. این فرصت، همیشه در اختیار انسان نیست. چه بسا انسان دچار بیماری سختی شود و از سخن گفتن بیافتد.

خیلی ها دچار مرضی شدند و دیگر نتوانستند حرف بزنند. حتی گلوی خود را عمل جراحی کردند، اما توان گفتار از آنها سلب شده بود.

دوستی داشتم که پانزده سال آخر عمرش از زبان افتاد. مقوایی را به او داده بودند که حروف الفبا روی این مقوا چسبیده بود. وقتی کاری داشت، این حروف الفبا را به یکدیگر می چسباند، تا جمله ای بشود که با آن جمله مطلبش را برساند و حرف و نیتش را بازگو کند.

این فرصتِ گفتن اگر در دایرۀ چند برنامه قرار گیرد، غیر از این برنامۀ طبیعی که همگی داریم، چون در برنامۀ طبیعی، حرف زدن های روزمرۀ ما در رابطه با ظاهر زندگی ما است و حرف های طبیعی پرونده را سنگین و سبک نمی کند. البته به شرطی که در حرف های طبیعی، حرف دروغ، تهمت و غیبت و مانند آن نباشد.

منهای این حرف های طبیعی، اگر این فرصت گفتار و بیان، در موارد تعلیم قرآن قرار بگیرد؛ با هنرمندی و محبت، هفته ای چند جلسه در خانه، خانواده ام را جمع