مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 151

آقاجان! چرا؟ فرمود: برای این که دیشب سر تو درد گرفته بود؛ به قدری این دو روح به هم اتصال داشتند که وقتی او سرش درد می گیرد، سر علی علیه السلام نیز درد می گرفت. (1)

ز راه نسبت حق روح با روح

این ها دیگر به گونه ای شده بودند که شاعر می گوید:

من کیم لیلی، لیلی کیست من هردو یک روحیم اندر دو بدن (2)

یعنی عشق، ملاک وحدت است.

وحدت روحی پیامبر صلی الله علیه و آله با خدا

به قدری پیغمبر صلی الله علیه و آله عاشق خدا بود که اعلام فرمود:

«من رآنی فقد رای الحق» (3)

هر کس مرا ببیند، خدا را دیده است.

اما خدا نکند که این نعمت عشق را انسان در جادۀ انحرافی بیاندازد، می رود تا از جهنم سر در می آورد. هر چه دیگران می گویند که نرو، این کار را نکن، خدا، محرم و نامحرم، قانون شرع، حلال و حرام دارد، او می گوید: دنیا و آخرت من فقط این دختر است. طرف مقابل او نیز انسان جلف، پوچ و بی سواد است.

عشق در جهت مثبت، انسان را به خدا می رساند، اما در جهت منفی، وی را تحویل جهنم می دهد. ولی هر کسی که از راه غلط برگردد و توبه کند خدا او را می بخشد، فرقی ندارد. دیگر عمل تو از «حرّ بن یزید ریاحی» که سنگین تر نبود. او هفتاد و چند نفر را که یکی از آنها امام حسین علیه السلام بود به کشتن داد، اما خدا او را

1- (1)) - میثم تمار؛ ابن یحیی ابو سالم ازموالی و غلامان زنی ازبنی اسد بوده وحضرت علی علیه السلام اورا خرید و آزاد کرد. سپس نزد حضرت ازاجله اصحاب گردید و با شغل خرما فروشی درکوفه اقامت نمود. میثم از ایرانیهای مقیم کوفه و مدافعان فدایی ولایت امیرمومنان بوده وسرانجام عبید الله بن زیاد اورا ده روز قبل ازورود امام حسین به عراق به شهادت رساند. (لغت نامۀ دهخدا- میثم تمار) الغارات، ثقفی: 796/2 - 799؛ بحار الأنوار: 343/41 - 345، باب 114؛ «أحمد بن الحسن المیثمی قال کان میثم التمار مولی علی علیه السلام عبدا لامرأه من بنی أسد فاشتراه علی علیه السلام و أعتقه و قال له ما اسمک قال سالم فقال إن رسول الله صلی الله علیه و آله أخبرنی أن اسمک الذی سماک به أبوک فی العجم میثم قال صدق الله و رسوله و صدقت هو اسمی قال فارجع إلی اسمک و دع سالما و نحن نکنیک به فکناه أبا سالم قال و قد کان أطلعه علی علیه السلام علی علم کثیر و أسرار خفیه من أسرار الوصیه فکان میثم یحدث ببعض ذلک فیشک فیه قوم من أهل الکوفه و ینسبون علیا علیه السلام فی ذلک إلی المخرفه و الإیهام و التدلیس حتی قال له یوما بمحضر من خلق کثیر من أصحابه و فیهم الشاک و المخلص یا میثم إنک تؤخذ بعدی و تصلب فإذا کان الیوم الثانی ابتدر منخراک و فمک دما حتی تخضب لحیتک فإذا کان الیوم الثالث طعنت بحربه فیقضی علیک فانتظر ذلک و الموضع الذی تصلب فیه علی دار عمرو بن حریث إنک لعاشر عشره أنت أقصرهم خشبه و أقربهم من المطهره یعنی الأرض و لأرینک النخله التی تصلب علی جذعها ثم أراه إیاها بعد ذلک بیومین فکان میثم یأتیها فیصلی عندها و یقول بورکت من نخله لک خلقت و لی بنت فلم یزل یتعاهدها بعد قتل علی علیه السلام حتی قطعت فکان یرصد جذعها و یتعاهده و یتردد إلیه و یبصره و کان یلقی عمرو بن حریث فیقول له إنی مجاورک فأحسن جواری فلا یعلم عمرو ما یرید فیقول له أترید أن تشتری دار ابن مسعود أم دار ابن حکیم قال و حج فی السنه التی قتل فیها فدخل علی أم سلمه رضی الله عنها فقالت له من أنت قال عراقی فاستنسبته فذکر لها أنه مولی علی بن أبی طالب علیه السلام فقالت أنت هیثم قال بل أنا میثم فقالت سبحان الله و الله لربما سمعت رسول الله صلی الله علیه و آله یوصی بک علیا فی جوف اللیل فسألها عن الحسین بن علی علیه السلام فقالت هو فی حائط له قال أخبریه أنی أحببت السلام علیه و نحن ملتقون عند رب العالمین إن شاء الله و لا أقدر الیوم علی لقائه و أرید الرجوع فدعت بطیب فطیبت لحیته فقال لها أما إنها ستخضب بدم قالت من أنبأک هذا قال أنبأنی سیدی فبکت أم سلمه و قالت إنه لیس بسیدک وحدک هو سیدی و سید المسلمین أجمعین ثم ودعته فقدم الکوفه فأخذ و أدخل علی عبید الله بن زیاد و قیل له هذا کان من آثر الناس عند أبی تراب قال ویحکم هذا الأعجمی قالوا نعم فقال له عبید الله أین ربک قال بالمرصاد قال قد بلغنی اختصاص أبی تراب لک قال قد کان بعض ذلک فما ترید قال إنه لیقال إنه قد أخبرک بما سیلقاک قال نعم إنه أخبرنی أنک تصلبنی عاشر عشره و أنا أقصرهم خشبه و أقربهم من المطهره قال لأخالفنه قال ویحک کیف تخالفه إنما أخبر عن رسول الله صلی الله علیه و آله و أخبر رسول الله صلی الله علیه و آله عن جبرئیل و أخبر جبرئیل عن الله فکیف تخالف هؤلاء أما و الله لقد عرفت الموضع الذی أصلب فیه أین هو من الکوفه و إنی لأول خلق الله ألجم فی الإسلام بلجام کما یلجم الخیل فحبسه و حبس معه المختار بن أبی عبیده الثقفی فقال میثم للمختار و هما فی حبس ابن زیاد إنک تفلت و تخرج ثائرا بدم الحسین علیه السلام فتقتل هذا الجبار الذی نحن فی سجنه و تطأ بقدمک هذا علی جبهته و خدیه فلما دعا عبید الله بن زیاد بالمختار لیقتله طلع البرید بکتاب یزید بن معاویه إلی عبید الله یأمره بتخلیه سبیله و ذلک أن أخته کانت تحت عبد الله بن عمر بن الخطاب فسألت بعلها أن یشفع فیه إلی یزید فشفع فأمضی شفاعته فکتب بتخلیه سبیل المختار علی البرید فوافی البرید و قد أخرج لیضرب عنقه فأطلق و أما میثم فأخرج بعده لیصلب و قال عبید الله لأمضین حکم أبی تراب فیه فلقیه رجل فقال له ما کان أغناک عن هذا یا میثم فتبسم و قال لها خلقت و لی غذیت فلما رفع علی الخشبه اجتمع الناس حوله علی، باب عمرو بن حریث فقال عمرو لقد کان یقول إنی مجاورک و کان یأمر جاریته کل عشیه أن تکنس تحت خشبته و ترشه و تجمر بمجمره تحته فجعل میثم یحدث بفضائل بنی هاشم و مخازی بنی أمیه و هو مصلوب علی الخشبه فقیل لابن زیاد قد فضحکم هذا العبد فقال ألجموه فألجم فکان أول خلق الله ألجم فی الإسلام فلما کان فی الیوم الثانی فاضت منخراه و فمه دما فلما کان فی الیوم الثالث طعن بحربه فمات و کان قتل میثم قبل قدوم الحسین علیه السلام العراق بعشره أیام.»
2- (3)) - مولوی.
3- (4)) - بحار الأنوار: 234/58، باب 45، حدیث 1؛ «رسول الله صلی الله علیه و آله قال من رآنی فی منامه فقد رآنی لأن الشیطان لا یتمثل فی صورتی و لافی صوره أحد من أوصیائی و لا فی صوره أحد من شیعتهم و إن الرؤیا الصادقه جزء من سبعین جزءا من النبوه.»