مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 179

بَقّال فرصت را غنیمت می داند و مرجع تقلید می شود، زن درباری، آسیه می شود، اما کسی که فرصت به در خانه اش آمده، می گوید: ما هشت در بهشت را نمی خواهیم بازکنیم، این ها تقلب و حیله است.

عصر عاشورا که جنگ تمام شده بود، هر کس می آمد که به او تسلیت بگوید، می گفت: برادرم نفهمی کرد و به طرف حسین بن علی علیه السلام رفت، نمی خواهم به من تسلیت بگویید.

بیداری از خواب دنیایی با مرگ

چقدر امیرالمؤمنین علیه السلام در رابطه با این افراد زیبا می فرماید:

«الناس نیامٌ فاذا ماتوا انتبهوا» (1)

مردم در خواب سنگین هستند. وقتی که از این دنیا سفر می کنند، آنجا بیدار می شوند و می بینند که حسین و یارانش کجا هستند و ابن زیاد، یزید و عمله هایش کجا هستند. در آن حال دیگر فرصتی نیست که غنیمت بشمرند. جهنم و بهشت که جای فرصت نیست. جای تمام فرصت ها در این دنیاست. (2)فرصت غنیمت دانستن شما و فرصت کشی آنها را خدا فقط می تواند ارزیابی کند که چه چیز نصیب شما شده و چه چیزی از دست آنها رفته است. عذاب نصیب آنها و بهشت نصیب شما شد؛

«ان تجعلنی من عتقائک من النار» (3)

برات آزادی از عذاب. کارت ورود به رحمت خدا. این فرصت را غنیمت دانستن است.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

1- (1)) - بحار الأنوار: 43/4، باب 5، حدیث 18.
2- (2)) - بحار الأنوار: 306/66، باب 37؛ «أَبِی جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ قَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله إِنَّ خِیَارَکُمْ أُولُو النُّهَی قِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَنْ أُولُو النُّهَی قَالَ هُمْ أُولُو الْأَخْلَاقِ الْحَسَنَهِ وَ الْأَحْلَامِ الرَّزِینَهِ وَصَلَهُ الْأَرْحَامِ وَ الْبَرَرَهُ بِالْأُمَّهَاتِ وَ الآْبَاءِ وَ المتعاهدین [ الْمُتَعَاهِدُونَ لِلْفُقَرَاءِ وَ الْجِیرَانِ وَ الْیَتَامَی وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ وَ یُفْشُونَ السَّلَامَ فِی الْعَالَمِ وَ یُصَلُّونَ وَ النَّاسُ نِیَامٌ غَافِلُونَ.» المحجه البیضاء: 10/6؛ «قال یونس بن عبید: مَا شَبَّهْتُ نَفْسِی وَ الدُّنْیَا إِلَّا کَرَجُلٍ نَامَ فَرَأَی فِی مَنَامِهِ مَا یَکْرَهُ وَ مَا یُحِبُّ فَبَیْنَمَا هُوَ کَذَلِکَ إِذَا انْتَبَهَ وَ کَذَلِکَ سَائِرُ النَّاسِ نِیَامٌ فَإِذَا مَاتُوا انْتَبَهُوا فَإِذَا لَیْسَ بِأَیْدِیهِمْ شَیْ ءٌ مِمَّا رَکَنُوا إِلَیْهِ وَ فَرِحُوا بِهِ.»
3- (3)) - الکافی: 629/2، باب النوادر، حدیث 9.