مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 183

است که خدا در روز قیامت به کسی بگوید: تو بیا و به این گناهکار رحم کن و گناه او را به دوش خود بار کن، نه، بلکه فرمود:

« وَ لاٰ تَزِرُ وٰازِرَهٌ وِزْرَ أُخْریٰ » (1)

هیچ سنگین باری، بار سنگین دیگری را به دوش نمی کشد. عموی پیغمبر گناه کرده است، به پیغمبر صلی الله علیه و آله و خانوادۀ ایشان چه ربطی دارد؟

قرآن مجید به خانوادۀ ابولهب و پیغمبر صلی الله علیه و آله حمله ای نکرده و فقط فرموده است:

« تَبَّتْ یَدٰا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَّ » (2)

قوم و خویش های دیگر پیامبر صلی الله علیه و آله نیز اهل گناه بودند، اما آتش گناه آنها دامن پیغمبر صلی الله علیه و آله را نگرفت.

این قاعده در قرآن مجید به این صورت آمده است:

« کُلُّ نَفْسٍ بِمٰا کَسَبَتْ رَهِینَهٌ » (3)

هر کسی در گرو اعمال خوب و زشت خود می باشد.

برگشت ضرر گناه بر گناهکار

اگر همۀ عالم اهل گناه شوند، چون طبیعت گناه وارد کردن زیان است، اما زیان آن متوجه گناهکار است. یعنی ما آزمایشگاه نداریم که وقتی پروندۀ گناه را به آنجا ببریم و بگوییم: شما زیان های این صد گناه را در آزمایشگاه تجزیه کنید، به گونه ای که خود گناه بماند، اما زیانش نماند. اصلاً چنین چیزی نمی شود. مثل این است که کسی نمک را بردارد و به آزمایشگاه ببرد، بگوید: شوری آن را بگیر.

اگر زیان گناه را بگیرند، دیگر به آن گناه نمی گویند اصلاً خدا برای همین مضرّ بودن، گناه را حرام کرده است. اگر مشروب حرام است، چون مست می کند، پس اگر مست کنندگی آن را بگیرند، مانند سرکه می شود و دیگر مشروب نیست. ذات گناه

1- (1)) - انعام (6) : 164؛ «و هیچ سنگین باری بار گناه دیگری را بر نمی دارد.»
2- (2)) - مسد (111) : 1؛ «نابود باد قدرت ابولهب، و نابود باد خودش.»
3- (3)) - مدثر (74) : 38؛ «هر کسی در گرو دست آورده های خویش است.»