مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 187

« وَ إِذْ قُلْنٰا لِلْمَلاٰئِکَهِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاّٰ إِبْلِیسَ أَبیٰ وَ اسْتَکْبَرَ وَ کٰانَ مِنَ الْکٰافِرِینَ » (1)

ملائکه سجده کردند، یعنی حاضر به قبول ذرّه ای ضرر نیستند، چون می دانند که گناه (سر پیچی از امر خدا) ضرر است و می دانند که ضرر گناه دامنگیر خود گناهکار می شود.

قرآن خیلی لذت دارد و همیشه آیات آن نو است، یعنی اگر صد بار آیه ای را برای مردم توضیح بدهم، باز بار صد و یکم، می بینم که مطلب نو و حرف جدیدی دارد. قرآن خیلی عجیب است.

« لاٰ یَعْصُونَ اللّٰهَ مٰا أَمَرَهُمْ وَ یَفْعَلُونَ مٰا یُؤْمَرُونَ »

زندگی فرشتگان یک کلمه است، کل عالم، کل خیر و کل زیبایی ها در همین یک کلمه است، از امر من روی برنمی گردانند، و همگی به امر من عمل می کنند.

تمرّد ابلیس از امر خدا

این ورق دوم پروندۀ داستان آدم علیه السلام بود. اما سومین ورق در ارتباط با ابلیس است. ابلیس فرشته و از جنس ملائکه نبود، بلکه از جنس جن بود، ولی همنشین ملائکه بود، چون شش هزار سال مرا عبادت کرد. عبادت نادرستی نبود، بلکه همۀ عبادت هایش درست بود، اما با من درگیر شد، چون به او گفتم:

« قٰالَ مٰا مَنَعَکَ أَلاّٰ تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُکَ قٰالَ أَنَا خَیْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِی مِنْ نٰارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِینٍ » (2)

من که امر کردم: همۀ فرشتگان سجده کنند، همۀ ملائکه سجده کردند، مگر ابلیس. تو چرا سجده نکردی؟ او در اینجا بر طبل منیّت زد؛ گفت: این آدم را از خاک خلق کردی و خاک سرد و یخ است، اما مادۀ وجودی من از آتش و حرارت است،