مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 201

آوردن آینده ای مثبت و عاقبتی صحیح است.

در روایت دیگری از حضرت نقل می کند:

«تفکر ساعه خیر من عباده ستین سنه» (1)

این فکر، از شصت سال عبادت بهتر است.

بین خود و باطن خودش خلوت کند، ببیند به چه برنامۀ مثبتی علاقمند است.

برود و جوانیش را هزینۀ آن برنامۀ مثبت کند. البته به شکلی هزینه کند که به رشته های مثبت دیگر مثل نماز، روزه، عبادت و مجلس علم رفتن، لطمه نخورد، چون هر کاری که مانع از عبادت خدا شود، کار ناپسندی است. هر کاری را باید سر جای خودش بگذارد. نه افراط کند و نه تفریط. این که در طول سال هر شب به جلسه برود و تا نصف شب طول بکشد، این را دین نمی پسندد.

میانه روی در عبادت

بابی در اسلام، در روایات و فرهنگ شیعه تحت عنوان «باب الاقتصاد فی العباده» (2) میانه روی در عبادت است.

اینکه شبانه روز دویست رکعت نماز بخوانیم، در طول ماه، بیست روزش را روزه بگیریم، شب ها را فقط دو ساعت بخوابیم، هر شب به جلسات طولانی برویم، این روش، روش دینی نیست. رفتن به جلسات در غیر ماه رمضان (که فصل یاد گرفتن قرآن و احکام الهی است)، در غیر این ماه، اینگونه که از فرمایش های بزرگان دین ما، از پیغمبر تا ائمه و عالمان ربانی استفاده می شود، حداقل هفته ای یک بار، آن هم شرکت در جلسه ای که انسان را به مسائل دین آگاه کند، نه این که چند ساعت برود، یا شعر بخواند، یا شعر بشنود، چند ساعت سینه بزند که از گوشه و کنار سینه اش خون راه بیافتد، و ذره ای به معرفت او اضافه نشود این فرهنگ، فرهنگ دین نیست.