مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 79

بروند، فرمودند: روز قیامت من و پدرم - امام محمدباقر علیه السلام - به محض این که وارد محشر شویم، اولین کاری که می کنیم، نگاهی در محشر می اندازیم تا ببینیم حمران کجا است، می رویم، دستش را می گیریم، در دستمان نگاه می داریم، هر جا که خدا ما را برد، او را همراه خود می بریم. (1) این علت درجه بندی بهشت است.

دنیا، مزرعۀ آخرت

اینجا از روایت پیامبر صلی الله علیه و آله استفاده کنم که روایت خیلی نابی است. ای کاش این روایت به یاد همۀ جوان ها باشد، آنچه که از آخرت در قرآن و از طریق منبرها می شنوید، تمامش ریشه در این زندگی دنیا دارد.

وجود مبارک رسول خدا صلی الله علیه و آله در این روایت می فرمایند:

«الدنیا مزرعه الآخره» (2)

ببینید چه چیزی می کارید؟ کاشتۀ خود را در آنجا برداشت می کنید، بدون آن که اشتباهی در بیاید؛ کسی که زنا بکارد، در قیامت ازدواج درو نمی کند.

پیغمبر صلی الله علیه و آله می فرمایند: قیامت بستگی به این دارد که مردم در اینجا چه چیزی بکارند.

قدیمی ها این شعر را می خواندند:

از مکافات عمل غافل مشو گندم از گندم بروید جو ز جو (3)

محال است که کسی گندم بکارد، اما جو درو کند، اصلاً نظام عالم خیلی منظم است، هر دانه ای را به آن بدهی، همان را به شما پس می دهد. این چند روزۀ زندگی را بیدار زندگی کنید، عمرتان را ضایع نکنید، انحراف نکارید که فردا عذاب درو کنید. خودتان را به کاشتن خوبی عادت بدهید.

رفیقی داشتم که خیلی خوب بود، و نماز جماعتش به هیچ قیمتی ترک نمی شد.

1- (1)) - اختصاص، شیخ مفید: 196 (حمران بن أعین)؛ «حمران بن أعین قال قلت لأبی جعفرع إنی أعطیت الله عهدا أن لا أخرج من المدینه حتی اخبرنی عما أسألک عنه قال فقال لی سل قال فقلت: أمن شیعتکم أنا قال فقال نعم فی الدنیا و الآخره.» «هشام بن الحکم عن أبی عبد الله علیه السلام قال سمعته یقول نعم الشفیع أنا وأبی لحمران بن أعین یوم القیامه نأخذ بیده و لا نزایله حتی ندخل الجنه جمیعا» «أبی عبد الله علیه السلام أنه قال فی حمران إنه رجل من أهل الجنه.» بحار الأنوار: 342/47، باب 11، حدیث 31؛ «زُرَارَهَ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه السلام وَ ذَکَرْنَا حُمْرَانَ بْنَ أَعْیَنَ فَقَالَ لَایَرْتَدُّ وَ اللَّهِ أَبَداً ثُمَّ أَطْرَقَ هُنَیْهَهً ثُمَّ قَالَ أَجَلْ لَایَرْتَدُّ وَ اللَّهِ أَبَداً.» رجال الکشی: 179، حدیث 312؛ «بکیر بن أعین، قال حججت أول حجه فصرت إلی منی، فسألت عن فسطاط أبی عبد الله علیه السلام فدخلت علیه، فرأیت فی الفسطاط جماعه فأقبلت انظرفی وجوههم فلم أره فیهم، و کان فی ناحیه الفسطاط یحتجم، فقال هلم إلی ثم قال یا غلام أمن بنی أعین أنت قلت نعم جعلنی الله فداک، قال أیهم أنت قلت أنا بکیر بن أعین، قال لی ما فعل حمران قلت لم یحج العام علی شوق شدید منه إلیک، و هو یقرأ علیک السلام، فقال علیک و علیه السلام، حمران مؤمن من أهل الجنه، لا یرتاب أبدا لا و الله لا و الله لا تخبره.» رجال الکشی: 180، حدیث 313؛ «زید الشحام، قال قال لی أبو عبد الله علیه السلام ما وجدت أحدا أخذ بقولی و أطاع أمری و حذا حذو أصحاب آبائی غیررجلین رحمهما الله عبد الله بن أبی یعفور و حمران بن أعین، أما أنهما مؤمنان خالصان من شیعتنا، أسماؤهم عندنا فی کتاب أصحاب الیمین الذی أعطی الله محمدا.»
2- (2)) - مجموعه ورام: 183/1.
3- (3)) - امثال و حکم دهخدا.