نسیم رحمت صفحه 176

عالَم است.همچنانکه پدید آورنده خود آنها نیز اوست و در پدید آوردن آنان و نیز این جهان رنگارنگ هدفی نیکو و مقدس دارد.

اینان هرگز قادر به فهمیدن این نکته نیستند که خداوند انسان را آفرید تا آئینه و جلوه گاه او بوده،و افق طلوعِ اسماء و صفات زیبای خود سازد.

و این نافهمیدن به آنجا انجامید که دنیا را عبث و خود را نیز بیهوده قلمداد کنند.

نشانه ها

اینان اگر خود را و یا دنیا را بیهوده نمی انگاشتند کافی بود که به خود آمده، و هدایت یابند،زیرا که خداوند آیات و نشانه های خود را در انسان و هم در دنیا و طبیعت قرار داده است.

اگر انسان از خود غافل است از طبیعت که غافل نیست،بلکه پیوسته به آن مشغول و درگیر است،پس اگر گوش شنوا داشته باشد می تواند حرف های صادقانه آن را بشنود،و راه را از بیراهه فهم کند.

زبان عمل

طبیعت،صادقانه و با زبان عمل می گوید.من با تمام شگفتی هایی که با خود دارم،عیوب و معایب سنگین و قابل توجه نیز دارم،پس مبادا در دام آرایش ها و زیبایی های ظاهری و بی اساس من اسیر شده،و از نقص ها و منقصت های من غافل شوید.اگر می بینید همه را ببینید،زیرا همه با هم است،و از هم گسسته و جدا نیست.اگر نسیم جان نواز و روح افزای بهاری مرا می بینید و سرسبزی و شادی و نشاط حاکم بر طبیعت را هرگز نیز فارموش نکنید که اینهمه آبستن روزهای سخت و تلخ خزان و زمستان است.و از این رهگذر دریابید که زیبایی و ظرافت و آرایش من نیز ماندنی و ماندگار نبوده و نیست.همچنانکه طلعت زیبای روز نمی ماند،بلکه پایانی همچون هیولای شب تار در پی دارد.درست به مانند ماه که به دنبال تمام شدن و کمال یافتن رو به نقص رفته و پیوسته کاستی می پذیرد.