نسیم رحمت صفحه 188

نخواهد رسید،بکه درجا زده و متوقف نیز خواهد شد.

رشد شایسته

اینکه انسان تنها با ارتباط و اتصال به نور حق رشد شایسته خویش را یافته، وگرنه به رکود و توقف خواهد انجامید،در کلام شاعرانه پروین در قالب گفتگوی گوهر و سنگ به زیبایی تمام تمثیل شده است،او می گوید: شنیدستم که اندر معنی تنگ سخن گفتند با هم گوهر و سنگ (1)

و آنگاه سخن های هر کدام را باز می گوید.

سنگ،گوهر را می پرسد.آب و رنگ،روشنایی،پاکیزه رویی،و فروزندگی و درخشندگی تو چشم ها را خیره و دل ها را مسخر خود ساخته است ! چرا ؟ در این تاریک جا جز تیرگی نیست

و آنگاه به جای آنکه خود را قاصر و متهم بداند خورشید را شکایت میکند،که در باب من و تو عدل و یکسان نگری را فرو گذارده،و تو را با چشمی دیگر نگریسته است ! بدین روشندلی خورشید تابان چرا با من تباهی کرد زینسان ؟