نسیم رحمت صفحه 192

نمی ورزد.

روح متجاوزانه

اینکه در صورت حیوانیت،انسان به اندک قانع نمی شود،بلکه افراط و زیادت خواهی را شیوه و پیشه خود می سازد حقیقتی مسلّم است که خداوند در ضمن آیه ای با پیامبر خود در میان می گذارد.

«لاَتُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَن ذِکْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَکَانَ أَمْرُهُ فُرُطاً» (1)

حبیب من ! کسی را که در گرو یاد من نیست،و مرا تکیه گاه خود نمی خواهد،و به جای متابعت از من مجموعه خواسته های درون خود را که در مخالفت با خواسته های من است پیروی می کند،و از سویی در کار خویش افراط و زیاده روی را پیش می گیرد،هرگز دنباله روی مکن !

بی گمان چنین کسی به میزان اختیار و امکانات و دامنه ای که دارد متجاوز خواهد بود.

و اگر فضا و میدان و توانی در اختیارش نباشد،روح متجاوزانه خواهد داشت،و پیوسته مترصد فرصتی است که تجاوزات خود را تحقق بخشد.

بنابراین،این وضع کسی است که از پروردگار خود دور و جداست.

اما کسی که اتصال و ارتباط و پیوند او با خداست،جز اخلاق و مرام و صفات خدا را با خود ندارد.

و از جمله خصال و صفات خداوند آنست که ذره ای در حق بندگان خویش ستم روا نمی دارد.

«أَنَّ اللّٰهَ لَیْسَ بِظَلاَّمٍ لِلْعَبِیدِ» (2)

خداوند هرگز به بندگان خود کمترین ستمی نخواهد کرد.