نسیم رحمت صفحه 211

پناهِ حق

اشاره

بزرگان عالَم،وقتی که به قصد کرامت و موهبت دست به جیب می شوند جز چیزی ناچیز و نازل و اندک،ارزانیِ دیگران نمی کنند،و البته این بخشش و انفاق را نیز به دور از چشمداشت و طمع صورت نمی دهند،بلکه در ازاء آنچه می دهند چند مقابل تمنا و آرزو می کنند. بزرگی داد یک درهم گدا را

اما مشرب و شیوه خداوند گونه ای دیگر است.او همواره در برابر کم ها و کمبودها و امورات ناچیز و حقیر،موهبت هایی کثیر،فراوان،و انبوه اعطاء و ارزانی می دارد.

«یا مَنْ یُعْطِی الْکَثِیر بالقلیل»

ای که بسیار را در برابر کم ارزانی می کنی.

موهبت های کثیر

بر این اساس می توان گفت.کسی که به غیر خداوند پناه می برد در حقیقت به چیزهایی کم،محدود و پایین پناه برده است،اما آنکه به خداوند پناهنده می شود به نعمت ها و موهبت هایی کثیر،وافر،و فراوان رو نموده است.

اقبال خداوند

و پناه بردن به خداوند محدود به قشر و یا قبیله ای خاص نبوده و نیست،بلکه هر کسی در هر شان و شرائطی که باشد می تواند به او پناه آورده و پناهنده شود.

و بی تردید،از محالات محسوب است که کسی به او پناه آورد و او پشت کرده و اقبال و استقبال نکند.

خزانه بی نهایت

اینکه انسان ها یکدیگر را پناه نمی دهند ریشه در نقص و کمبود و ناداری ایشان دارد،زیرا یا توان لازم نداشته و یا آلوده به بخل و محدودیت ها می باشند،در حالی که اینگونه معایب در وجود مقدس پروردگار راه ندارد،بلکه او قادر و قاهر است و از سویی کرم و رحمت و رافت و لطف و نیز خزانه او بی نهایت است.از این رو هر کس که به او پناه آورد او نیز به وی پناه خواهد داد و در پرتو آن تمامی اشکالات و مشکلات و گره های او را رفع و گرهگشایی می کند.و چیزی به نام دردها و رنج ها و کمبودها برای او باقی نمی گذارد.

حال برای نمونه،یکی از پناهندگان به حق را یادآور شویم که چگونه