نسیم رحمت صفحه 232

دعاء

اشاره

روزی که«سَنْجَر»از بخت و اقبال دور شده و از تخت شاهی فرود آمده و برای همیشه حکومت و حکمرانی را از کف داده بود،کسی از او پرسید.با آنهمه جاه و جلال،و حشمت و شکوه،و سپاه و قشون،و نیز توان و اقتدار،چرا همه چیز از دست شد،و به خزان نشسته،و همه خزانه های ثروت و مکنت و قدرت را از دست دادی ؟ !

سنجر که یکپارچه حسرت و اندوه بود گفت.در کار خود دو خطا کردم؛ خطای نخست من این بود که کارهای بزرگ را به دست انسان های کوچک سپردم.

از این رو،کارها،همه،ضایع شد و هیچکدام به سامان نرسید،و از سویی کارهای کوچک را به انسان های بزرگ سپردم،آنها نیز از آنجام آن سلسله کارها عار داشته و سرباز زدند.و در نتیجه هیچ کاری،نه کوچک و نه بزرگ،صورت نگرفت.

و افزود.من اگر کارهای کوچک را به انسان های کوچک،و کارهای بزرگ را به انسان های بزرگ حوالت و ارجاع می دادم،هرگز کارم به اینجا نمی کشید.