نسیم رحمت صفحه 233

حقیقت مسلّم

و البته،این یک حقیقتی مسلَّم و اصلی مورد اهتمام است،و نه تنها در امورات دنیایی،و سیاسی،و حکومت داری باید لحاظ داشت،بلکه در وادی معنوی و اخروی نیز باید نسبت به آن پایبند بود.

بلکه در امورات معنوی اگر انسان کارهای بزرگ را از انسان های بزرگ نخواهد،بس خجلت که از این حاصل ایام بَرَد.

از این رو خداوند جهت هدایت خلق،انبیاء و امامان را گسیل داشت.

زیرا که هدایت امری عظیم و بزرگ است،و آن را از انسان هایی جز انبیاء و امامان خواستن،همچون خواستن کارهای بزرگ از مردم کوچک است،که نتیجه ای جز سقوط و انحطاط در پی ندارد.

انسان ها،هر چند بزرگ باشند در خصوص امورات دینی همچون.هدایت و راهیابی و دستگیری،بسیار خرد و کوچک و ناچیز می نمایند.از این رو می بینید که گاه در کنار سخن های صواب ایشان لغزش هایی نیز به چشم می آید.که البته،از لغزش های ایشان تنها کسانی التفات می یابند که با چشم مسلح نظاره گر باشند، و تنها چیزی که چشم انسان را مسلح می کند کتاب خدا قرآن مجید است.

اساساً،بدون این کتاب آسمانی،لغزش های ظریف و حساس هرگز به چشم نمی آید،آنهم لغزش هایی که گاه یکی از آنها کافی است برای همیشه انسان را هر چند برجسته و شایسته و مستعد باشد زمینگیر سازد.همچنانکه ویروسی ریز و نادیدنی گاه جثه ای قوی و نیرومند را به بستر ناتوانی می افکند.ژ

خطایی آشکار

به عنوان نمونه کسی که چشم خویش را با آیات کتاب خدا مسلّح نساخته است،وقتی که از کنار این بیت جناب مولانا عبور می کند،که:

قوم دیگر می شناسم ز اولیا که دهانشان بسته باشد از دعا (1)

شاید به وجد آمده،و آن را نیز تحسین کند،حال آنکه همین بیت و همین سخن برای کسی که چشم حقیقت بین داشته،و همه چیز را از منظر کتاب خدا نظاره می کند بسیار ناروا و ناصواب خواهد بود.

چنین کسی بی آنکه در کمند مهابت و شکوه مولانا اسیر و گرفتار آید جسورانه می پرسد.این اولیاء کسیتند ؟ و هر که باشند و هر چه باشند آیا از انبیاء و امامان بالاترند ؟ حال آنکه آنچه از دعا و نیاز خواهی داشته و داریم از همین بزرگان است،و از طریق ایشان به ما رسیده است.

و می پرسد.این اولیاء کیستند ؟ آیا تاکنون رکعتی از نماز را اقامه نکرده اند، و در آن هدایت به صراط مستقیم را از خداوند نخواسته اند ؟ و آیا هدایت خواهی به صراط مستقیم دعا نیست ؟

و می پرسد.این اولیاء کیستند ؟ و از چه رو دم فرو بسته،و لب به دعا نمی گشایند ؟ آیا جز این است که می خواهند از این رهگذر تسلیم و رضایت خویش را نسبت به آنچه خداوند تقدیر و تدبیر کرده است نشان داده باشند، همچنانکه جناب مولانا خود اشارتی به این معنا کرده است: از رضا که هست رام آن کرام

ولی از جناب مولانا باید پرسید که از این حضرات اولیاء جویا شود،که