نسیم رحمت صفحه 243

است،و بلکه از همه ارزش ها تهی و عاری است:

«لَیْتَ شِعْرِی ایُّ شَیءِ أدْرَکَ مَنْ مٰاتَهُ الْعِلْم ! بَلْ ایُّ شَیءٍ ماتَ مَنْ ادْرَکَ الْعِلم» (1)

ای کاش می دانستم کسی که گوهر دانش از وی فوت شده چه چیزی به دست آورده است ! و یا می دانستم کسی که صاحب دانش است و آن را به چنگ آورده است چه چیزی را از دست داده است !

نشانه تکریم خداوند

و البته این شرافت و فضیلت را خداوند نصیب همگان نمی کند:

«اذٰا ارْزَلَ اللّٰهُ عَبْداً حَظَرَ عَلَیْهِ العِلْم» (2)

هر گاه بنده ای در پیش خداوند«بر اثر معاصی»پست و بی مقدار باشد راه تحصیل و دانش و آگاهی را بر او بر می بندد.

و از اینجا پیداست که اگر کسی به زیور دانش آراسته شد،نشان آن است که خداوند وی را مکرم داشته،و طبیعهً مورد اعتناء و اهتمام اوست،از این رو در خبر آمده است که.هرگز کسی را که از موهبت دانش بهره ور است به چشم حقارت و کوچکی ننگرید؛

«لٰاتَحْرِقَنَّ عَبْدَاً آتاه اللّٰه عِلْماً،فَاِنَّ اللّٰه تعالی لَمْ یَحْقِرهُ حِینَ آتٰاهُ إیّٰاهُ» (3)

باتلاق نادانی

و اگر این گونه روایات و هر چه از این دست هست ما را به سوی فضل و دانش اندوزی ترغیب و بلکه وادار می کنند،از آنروست که بدون آن هیچ بوده و در باتلاق جهل و نادانی فرو می شویم.

1- 1) ابن ابی الحدید 289/20.
2- 2) نهج البلاغه،حکمت 288.
3- 3) کنز الفوائد 319/1.