نسیم رحمت صفحه 3

با نام خدا تعالی شأنه

اشاره

این جهان مستِ،ما را چون سبو دارد به دست تا کجا برخاک ریزد،تا کجا خواهد شکست ؟ و شکست،سرنوشت ماست.

همچنانکه«دانه»ها،چه آنها که به آغوش خاک پناه برده و چه آنها که «مغرورانه»بر آن پیشت نموده و همپای و همنفسِ باد می شوند،لا جَرَم خواهند شکست.اما آنچه مسلّم است و در آن قِیلی نشاید اینکه،دانه ها در آغوش خاک، اگرچه از همان آغاز«شکست»را تجربه می کنند،اما چندان نمی باید که سبز شدن، و در پی آن نهال شدن،و به دنبال آن نیز درختی تناور شدن را نصیب می برند.ولی آن دانه ها که پشت بر خاک دارند هر چند،صباحی چند و به ظاهر،رها و آزاد می نمایند و گاه نیز بر دوش باد سوار شده،و به هر سور رَه می سپارند،اما نه چندان دیر،یا به زیر سنگ آسیاب،یا به زیر پای آدمیان،و یا به دست اطفال هوسناک، و یا میانه منقارهای کبوترکان،خواهند شکست.شکستی که تحفه سبز شدن را در پی ندارد،و نه پیامدی جز پوچی و هیچ شدن،و هرز،و هدر رفتن !

و این،برای این دانه ها،کیفر و عذابی دردناک است،که البته استحقاق آن را نیز داشته؛زیرا کفورانه و ناسپاس پشت به خاک نمودند،خاکی که هر چه داشتند از آن بود،و آنچه می خواستند نیز در آن.