نسیم رحمت صفحه 36

«وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مٰا هُوَ شِفٰاءٌ وَرَحْمَهٌ» (1)

رهاورد وحی

و عسل،بر اساس آیات کتاب حکیم،رهاورد وحی است،چرا که زنبور آنچه می کند نه خودسرانه بلکه با الهام خداوندی است،و این الهام در جای جای حیات و زندگی این مخلوق شگفت انگیز،ردِّ پا دارد.

زنبور،اگر خانه ساخته و یا خانه در کوه می سازد،و یا آنگونه دقیق و با ظرافت ساخت و ساز می کند،و یا اگر بر گل ها نشسته و شهدها را نوش واز آن در کارخانه تن عسل پدید می آورد،و...تمامی مطابق وحی و فرمان خداوند است.

«وَأَوْحیٰ رَبُّکَ إِلَی النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذٖی مِنَ الْجِبٰالِ بُیُوتاً» (2)

و این حقیقت نیز مشابهتی بسیار با قرآن مجید دارد که بر زبان رسول مکرم جاری شده است،که هرگز از سر هوا و هوس نبوده،بلکه جز وحی خدای حکیم و متعالی نبوده است.

«مٰا یَنْطِقُ عَنِ الْهَویٰ*إِنْ هُوَ إِلاّٰ وَحْیٌ یُوحیٰ» (3)

و اساساً،اگر پای وحی در میان نبود چگونه ممکن بود که انسانی که خود همانند دیگر انسان ها بشر است،سخنانی اینگونه جاودان و ماندگار بر زبان براند ؟ !

و کسانی که گمان می برند قرآن دور از وحی بود،و تمامی سخنان شخص پیامبر می باشد،درست به کسی می مانند که زنبور عسل را از وحی منها نموده، و آنچه می کند و پدید می آورد به خود آن نسبت دهند،و بگویند.کار همین حیوان است و بس.

و اگر کسی چنین بیندیشد خود نیز حیوان است زیرا که بسیار محدود

1- 1) اسراء82/.
2- 2) نمل68/.
3- 3) نجم3/-4.