نسیم رحمت صفحه 47

بلکه حوائج معنوی نیز او را احاطه کرده اند.

مرگ

و به دنبال حیات لاجرم مرگ است.

و مرگ آغاز حاجت و در حقیقت منتهای نیاز معنوی،انسان است.

از این رو،همگان حتی کسانی که در دوران حیات برای یکبار نیز زبان به عرض حاجت نگشوده و از خداوند طلب و تمنایی نکرده اند در آستانه مرگ دست حاجت را بالا می برند.

باری کسی نیست که به هنگام مرگ،به جدّ،نیاز خود را از خداوند نخواهد.

البته نیازها گونه گونند.

از آنجا که بسیاری،از انسان ها روزگار عمر خود را به سیاهی و تباهی،تباه کرده اند،به محض رؤیت و دیدن شواهد،و ایمان و یقین یافتن به وجود قیامت و جهان دیگر،ملتمسانه و عاجزانه می خواهند که رخصتی دوباره یافته و به دنیا بازگردند و جبران گذشته شومِ خویش را کنند.اما برای نخستین بار پاسخ رد می شنوند.زیرا که خداوند پیش از این پیغام فرستاده بود که پاسخ این نیاز را نخواهد داد زیرا انسان ها باید به گونه ای عمر را سپری کنند که به چنین نیازی نیازمند نباشند،و راه آن را نیز اقدام به اعمال صالح اعلام فرموده است.

باری،این قوم آلوده که به محض چشم گشودن به جهان آخرت می بینند که جز اعمال صلاح و صواب هیچ متاعی مشتمری و خریدار ندارد به صراحت می گویند.ما را باز گردان تا کردار صالح را توشه خود سازیم،ولی با پرخاش و خشمِ تمام می شنوند.هرگز !

«رَبِّ ارْجِعُونِ*لَعَلِّی أَعْمَلُ صٰالِحاً» (1)

شگفتا ! کسانی که در تمام طول عمر حتی یکبار نام خدا را بر زبان نداشتند