نسیم رحمت صفحه 82

به کوتاهی خود وقوف و التفات بیشتری می یابد.

رنگ حق

و البته،چنین انسانی در رفع نقس خود می کوشد،و خود را به رنگ حق همرنگ می سازد،و با خود می گوید.مولای من رحمان است،و بر همین اساس بر همگان بی مزد و منت و دور از هر گونه چشمداشت احسان و نیکی می کند،پس من نیز همین شیوه را پیشه خود سازم،و یا اینکه او گره گشاست من نیز گرهگشایی کنم.

و به همین صورت نقص های خود را رفع،و به کمال نزدیک و نزدیکتر می شود.

امداد حق

البته،رسیدن به این منزلت والا که به دنبال آن نیز عمل به فرامین حق است، جز با امداد و توفیق او ممکن نمی نماید.

و اساساً برداشتن هرگام،هر چند کوچک و ناچیز،در وادی معنا و معنویت جز با توفیق و نصرت الهی امکان پذیر نخواهد بود.

از این رو،بزرگانِ از علماء گفته اند هر بار که بسم اللّٰه الرحمن الرحیم را بر زبان می رانید،در حقیقت اوست که با زبان شما نام خود را تلاوت کرده است.

لذا فیض کاشانی گفته است.محبوب من ! تاکنون یکبار نماز نخوانده ام، چون هرگاه نماز خواندم دیدم آنکه از زبان من نماز می گزارد جز تو کسی نیست، و گرنه گِل وجود من چه اندازه ارزش و اعتبار دارد که به حرف آمده،و نام مقدس تو را یادآور شود.

«ایْنَ التُراب وَرَبُّ الْأرْبٰابْ»

من خاکی کجا و تو کجا ؟

بنابراین،تو نماز خواندی اما به زبان من.

تو یا اللّٰه گفتی ولی به زبان من.