نسیم رحمت صفحه 89

دارد،که یکی از آنها تطهیر و پاکی است.زیرا انسان،بر اثر کفر،به آلودگی و پلیدی همه جانبه ای مبتلا خواهد شد.و از سویی در میان پاک کننده های این عالَم هیچ چیز قادر به رفع پلیدی و آلودگی کفر نیست.

بنابراین،کافر به هر کجا که روی آورد آلوده و ناپاک است،خواه در دنیا و خواه در دوزخ،و خواه در دریا و خواه در خشکی،و خواه در سایه و خواه در آفتاب.و اساساً هیچ چیزی نیست که آثار آلودگی که زاییده از کفر است زدوده سازد،جز آنکه خود را با نام مقدس اللّٰه مستعد سازد،زیرا شعاع نور در آنجا تا آنجاست که هر چند اتصال،اتصال ظاهری و صوری باشد،مایه پاکی خواهد بود، و به یکباره از تمام آن آلودگی ها و رِجس ها و نجاسات باطن پاکی و پاکیزگی محقق خواهد شد.

از این رو،کافر برای دست یابی به پاکی و طهارت کافی است یکبار بگوید.لا اله الّا اللّٰه.

البته برای خداوند نام های فراوانی است،که هر کدام تأثیر و خاصیت خاص خود را دارد،ولی نامی که مایه طهارت کافر می باشد تنها نام مقدس اللّٰه خواهد بود.

بر این اساس،اگر کافر به جای«لا اله الّا اللّٰه»بگوید.لا اله الّا الرحمن و یا لا اله الّا الرحیم،صرفه ای نمی برد،و به همان آلودگی و نجاست خود باقی می ماند.

و راستی که وقتی نام پاک اللّٰه آن هم به صورت زبانی و صوری و ظاهری اینگونه پاکی و طهارت را درپی دارد،حال اگر کسی خود خداوند را با زبان دل و با تمام جان و همراه با عشق و دلدادگی یاد نماید چه پاکی و قداستی را به دنبال خواهد داشت ! اسم خواندی رو مسمی را بجو مه به بالا دان نه اندر آب جو (1)

و چنین قداست و طهارتی را می توان در انسان هایی که عاشقانه نه تنها به نامش بل با حقیقتش اتصال یافته اند،به تماشا نشست.

و قرآن از این انسان های پاک و پاکیزه جان اینگونه یاد کرده است:

«إِنَّمٰا یُریٖدُ اللّٰهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهیٖراً» 1

بر اساس این آیه کریمه فاعل و پدید آورنده طهارت در وجود انسان های طاهر و پاک خود پروردگار عالم است.

حال،اینکه فرموده است من شما را پاک قرار داده ام،باد به تأمل نشست که مقصود کدام پاکی است.

مرحوم علامه طباطبایی فرموده است.منظور از طهارت،طهارت نوعی است،که تمام مراحل آن را شامل می شود.و طهارتی است که در صاحب آن یک میلیاردمِ از زن آلودگی و پلیدی یافت نمی شود.

منتهای پاکی

و این طهارت،طهارتی است که از ناحیه وجود مقدسی به ایشان رسیده است که منتهای پاکی و قُدس و قداست است.

«هُوَ اللّٰهُ الَّذٖی لاٰ إِلٰهَ إِلاّٰ هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلاٰمُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزیٖزُ الْجَبّٰارُ الْمُتَکَبِّرُ سُبْحٰانَ اللّٰهِ عَمّٰا یُشْرِکُونَ» (2)

قدوس،یعنی وجود مقدسی که بی نهایت پاک و بی عیب و بی نقص است.

از این رو،وقتی که خود را به عنوان مُطهِّر و پاک کننده اهل بیت یاد می کند معنی و مفهوم آن این است که صفات واسماء و اراده و رحمت من در وجود ایشان جلوه نموده است.به گونه ای که حتی گوشه ای از وجود این بزرگواران گرفتار کمترین ظلمت و سیاهی و نقص و عیب و جهل نخواهد بود،چون این طهارت گرفته شده از ذات پاک اللّٰه است.