نسیم رحمت صفحه 93

واژه اللّٰه

و کسی که مشتاق باشد به منزلت و مرتبت این مردان دلداده و عاشق دست یابد،نخست موعظه کتاب خدا به ایشان آن است،که خود را به رنگ آنان در آورده و پیوسته از خداوند با نام اللّٰه یاد کند:

«اذْکُرُوا اللّٰهَ ذِکْراً کَثیٖراً» (1)

در این آیه فرمود.اللّٰه را یاد کنید،و نفرمود.رحمن را و یا رحیم را و یا خالق را یادآور شوید.

رحمن و یا رحیم و یا هر نام از نام های پروردگار تنها به خصلت و خصیصه ای خاص دلالت می کند،جز واژه اللّٰه که به معنای ذات مقدسی است که برخوردار از تمامی کمالات و صفات برتر و برجسته است.

و انسان،محتاج و نیازمند تمامی اوصاف و خصال والاست،و گرنه با یک خصلت و ویژگی گره از کارهای پر گره او گشوده نمی شود.

مراتب ذکر

سخنی که در باب ذکر می توان گفت آن است که ذکر خداوند مراتب گونه گونی دارد.

یکی از مراتب ذکر،ذکرِ زبانی است،مثل اینکه انسان نام خداوند را بر زبان آورد.

و مرتبه بالاتر از این،ذکر قلب است،که همان ایمان و باور باشد.

و مرتبه بالاتر از این نیز ذکر عملی است،مثل اینکه انسان قامت به نماز بسته،و طاعت خدا را گزارد.

از این رو فرمود.

«أَقِمِ الصَّلاٰهَ لِذِکْرٖی» (2)