ضیافت نور: پندهای اخلاقی به مناسبت ماه مبارک رمضان صفحه 123

_ نه! نمی توانم.

_ مافوق تو می تواند؟

_ نه!

_ مافوق ما فوق تو چطور؟ شاه مملکت چطور؟

_ نه! اینها هیچ کدام نمی توانند.

_ پس تو که به عجز خود و همه سران مملکت اقرار می کنی و به گدائی آنها اعتراف داری چگونه می خواهی نیازهای مرا بر آوری؟ من از افراد عاجز و ناتوان چون تو و سران مملکت چه بخواهم؟ برخیز و دیگر از این گونه حرف های شرک آمیز نزن! رئیس شهربانی خجلت زده شد برخاست و دانست که با این مجسمه توکل و توحید، نمی تواند طرف بشود»(1).

توسل

توسل

انسان وقتی فاعل اصلی را خدا بداند و همه افعال را از سرچشمه قدرت او ناشی بپندارد، هم این دنیا در نظرش کوچک می شود و هم دیگر از هیچ قدرتی ترسی ندارد. حتی از مرگ هم نمی ترسد چرا که با توکل کمر خود را بسته است و هیچ قدرتی نمی تواند او را از جای خود حرکت دهد. به همین دلیل وقتی امام حسین علیه السلام به علی اکبر فرمود: «پسرم ما بر حق هستیم». علی اکبر خطاب به پدر عرضه داشت:

«اذن لا بنالی بالموت؛ پس دیگر از مرگ نمی ترسیم». مرگی که در رکاب تو باشد از عسل برای ما شیرین تر است. علی اکبر با این یقین و توکل رفت و نفر اولی