ضیافت نور: پندهای اخلاقی به مناسبت ماه مبارک رمضان صفحه 152

عافیت را نمی خواهم و اگر در آفتاب باشم سایه را طلب نمی کنم و به هر چه که او خواسته تن در می دهم و بر خواسته خدا چیزی نمی افزایم».

عابد گفت: «آری! هم چنین است که خدا به داود می فرماید: دوستان مرا با اندوه چکار؟ چرا که اندوه دنیا شیرینی مناجات با من را از بین می برد. دوستان من در دنیا دل نبسته اند و همه امورشان را به من واگذار نموده و به امر من راضی هستند»(1).

غم و شادمانی به سر می رود

به مرگ این درد از سر به در می رود

غم از گردش روزگاران مدار

که بی ما بسی بگذرد روزگار

زن شکیبا

زن شکیبا

شخصی با رفیقش در بیابان می رفت که راه را گم می کنند و در بیابان سرگردان می شوند. بالاخره از دور خیمه ای را می بینند. نزدیک می روند و در خیمه پیرزنی را می یابند که تنها زندگی می کرد. داخل خیمه شده و سلام می کنند. پیرزن از آنها پذیرائی می کند اما گویا منتظر کسی بود و مدام پرده خیمه را بالا می زد و بیرون را نگاه می کرد. از او می پرسند: «منتظر کسی هستی؟» جواب می دهد: «آری تنها پسرم، که به صحرا رفته است». پس از مدتی از دور شتر سواری نزدیک می شود. پیرزن بیرون می دود و می بیند که شتر پسرش است اما کس دیگری بر پشت آن سوار است. شتر سوار نزدیک