ضیافت نور: پندهای اخلاقی به مناسبت ماه مبارک رمضان صفحه 296

یکی از نزدیکان از زاویه ای که امام نبیند به ذاکر اشاره کرد که روضه را قطع کن. زیرا این گریه شدید ممکن بود خدای ناکرده برقلب مبارک امام اثر بگذارد».

«بعد از ظهر عاشورای 1342 که امام برای سخنرانی به مدرسه فیضیه تشریف می بردند به احترام عزای سیدالشهدا، تحت الحنک انداخته بودند(1) و قسمت جلوی عمامه شان را قدری گِل زده بودند».

«آقای کوثری که سال ها در قم روضه خوان خاص امام بود نقل می کرد؛ پس از شهادت مرحوم حاج آقا مصطفی وارد نجف شدم. رفقا گفتند خوب به موقع آمدی، امام را دریاب که هر چه ما کردیم در مصیبت حاج آقا مصطفی گریه کند از عهده بر نیامدیم، مگر تو کاری بکنی. خدمت امام عرض کردم: اجازه می دهید ذکر مصیبتی بکنم؟ اجازه فرمودند. هر چه نام مرحوم آقا مصطفی را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب کنم که در عزای پسر اشک بریزند، امام تغییر حال پیدا نکردند و همچنان ساکت و آرام بودند ولی همین که نام حضرت علی اکبر را بردم هنگامه شد. امام چندان گریستند که قابل وصف نیست».

مرحوم آخوند ملا آقای دربندی رحمه الله

مرحوم آخوند ملا آقای دربندی رحمه الله

در حالات این عالم جلیل القدر که از شاگردان شیخ انصاری رحمه الله است نوشته اند:«در اقامه مصیبت حضرت سیدالشهدا اهتمامی فراوان داشت و بر آن مواظبت می نمود. در این امر به گونه ای بود که در بالای منبر از شدت گریه