ضیافت نور: پندهای اخلاقی به مناسبت ماه مبارک رمضان صفحه 331

کفهای خود نیز مهر می گذاشتند.

سید مناجات خمس عشره را حفظ کرده بود و هر روز با حالت گریه آن را می خواند»(1).

توسل

توسل

نماز باعث نجات انسان است. اینها یک نماز است، یک نماز هم یک روزی وسط میدان جنگ زیر باران تیر خوانده شد اما هر تیری که پرتاب می شد، سینه عاشقان حسین بود که سپر آن می شد تا به بدن عزیز فاطمه نخورد.

عجب نمازی! عجب نیایشی! چه امام جماعتی! کاش می شد ما هم یک نماز به شما اقتدا کنیم و در خون خودمان دست و پا بزنیم.

یکی از اصحاب نگهبان صف نمازگزاران بود و هر تیری که می آمد، سینه خود را در مقابل آن قرار می داد و می گفت: «سینه ام را سپر تیر عشق حسین کرده ام». اما بعد از مدتی این بدن مثل مرغ تیغ دار می شود و روز زمین می افتد همین طور دارد از بدن خون می رود و با خود زمزمه ای دارد؛

«حسین جان! از من راضی شدی؟ توانستم به عهد خودم وفا کنم یا نه؟» که دستان گرم آقا او را در آغوش کشید.

حالا هم عرضه بداریم: «حسین جان! ما کی از خجالت شما در می آئیم؟ ما کی حقی را که به گردن مان داری ادا می کنیم؟ ما هم لحظه آخر خونی زیارت می کنیم یا نه؟»

کاش جانم بود قابل تا فدایت می شدم

کاش دستم می گرفتی خاک پایت می شدم

کاش می شد رشته رشته پاره پاره پیکرم