ضیافت نور: پندهای اخلاقی به مناسبت ماه مبارک رمضان صفحه 88

شبی که از پاریس به سوی تهران می آمدند امام در طبقه بالای هواپیما نماز شب می خواندند و شما اگر امام را از نزدیک دیده باشید آثار اشک بر گونه های مبارک امام حکایت از شب زنده داری و گریه های نیمه شب وی دارد. بعضی از پاسداران در قم نقل می کردند که گاهی اوقات که امام برای تهجد بیدار می شدند، آنها را مورد نوازش و تفقد قرار می دادند»(1). شهید محراب مرحوم «صدوقی» می گوید:

«ما مسافرتهائی با امام کرده ایم. در مسافرت مشهد یک اخلاق پدرانه ای نسبت به ما مبذول می داشتند. وقتی از ارض اقدس بر می گشتیم، در بین راه، روسها برای بازرسی جلوی ماشین ما را گرفتند - در آن زمان قسمت هائی از ایران زیر نظر دولت های شوروی و آمریکا و انگلستان بود - همگی پیاده شدیم و چون امام از اول تکلیف، مراقب نماز شب بودند و این عمل، صد در صد از ایشان ترک نشده، بعد از پیاه شدن خواستند که نماز شب بخوانند. آنجا که وسط بیابان بود، آبی وجود نداشت. یک وقت نگاه کردیم که آبی جاری شد. ایشان آستین بالا زد و وضو گرفت. بعدا نفهمیدیم که تا ایشان نمازش تمام شد، آب بود یا نبود. بهر حال ما در آن سفر یک چنین کرامتی از ایشان دیدیم»(2).

توسل

توسل

آری! این بزرگواران از یاد خداوند و ذکر مدام به این مقامات رسیده اند. هر چه داشته اند از نماز شب و تهجد بوده است. در تمام احوال و حالات،