پرورش دینی کودک: تاثیر پرورش در جذب کودکان به نماز صفحه 79

از وضو می نشستم و هفت مرتبه «یا حاضر و یا ناظر» را می گفتم. سرانجام کار به جایی رسید که من بی آن که نزد دایی ام بروم، خودم پیش از اذان صبح بیدار می شدم. پس از نماز، تسبیح در دست می گرفتم، پیوسته ذکر را تکرار می کردم و از این کار خود لذت روحانی می بردم تاکنون» (1).

گفتیم که کودک به اشخاصی هم چون دایی، خاله، عمه و پدر و مادر خود توجه دارد و از نظر رفتار عاطفی که با او داشته اند، به کارهای آنان سخت کنجکاو و دل بسته می شود و همانندسازی می کند. چهره گشاده ایشان همراه با لبخند، مایه کشش کودک به آنان می شود و نتیجه آن در نوجوانی، در دل بستگی به عبادت، دین داری و رفتن به مسجد نمایان خواهدشد.

مربّی بزرگوار با این آگاهی که دوره کودکی، دوران بازی، آقایی و مهرخواهی است و طولانی شدن نماز، ممکن است از خوشایندی آن بکاهد، به کوتاه ترین زمان بسنده می کند و کودک هم با احساس زیبا و لطیف خود، آرزوی تکرار دوباره همین تجربه خوشایند را دارد. (2)

ویژگی های کودک یا پیام گیرنده (نماز)

مربیّان پرورشی یا پدر ومادر در آغاز باید چند عامل را در کودک جست وجو کنند، سپس از او تکلیف بخواهند. این عوامل عبارت است از:

1. آمادگی و سلامت جسمی، نداشتن خواب آلودگی و خستگی مفرط پس از بازی و بیماری هایی چون سرگیجه، دل درد و... .