نوجوانان و آموزه های اخلاقی در سیره امام حسین علیه السلام صفحه 68

تولّی و تبرّی

تولّی و تبرّی

در عصر امام حسین علیه السلام، حق در وجود آن حضرت متجلّی بود و باطل در چهره یزید. یک مسلمان متعهّد می بایست با او «تولّی» و از دشمنانش «تبرّی» داشته باشد.

یاران امام از فرزند پیامبر حمایت می کردند و مخالف جبهه یزید و ابن زیاد بودند و سخنان و رجزها و اشعارشان نشان دهنده این واقعیت بود. ابوالشعثاء کندی هنگام نبرد در رجز خوانی خویش چنین می گوید: «یا رَبِّ اِنّی لِلحُسَیْنِ ناصِرٌ و لِاِبْنِ سَعْدٍ تارِکٌ و هاجِرٌ؛

خدایا من یاور «حسین» و واگذارنده ابن سعد هستم».(1)

یا بریر بن خضیر این گونه می گوید: «اَللّهُمَّ اِنّی أَبْرَءُ اِلَیْکَ مِنْ فِعالِ هؤُلاءِ القَوْم؛ خدایا من از کار این گروه به پیشگاه تو تبرّی می جویم».(2)

نافع بن هلال در شب عاشورا می گفت: «با هر که دوستدار تو باشد، دوستی می کنیم و با هر که دشمنت باشد، دشمنی می کنیم».(3)

هم چنین عابس به امام عرض کرد: «ای حسین! به خدا سوگند! در زمین هیچ کس نزد من عزیزتر و محبوب تر از تو نیست و اگر ممکن بود، به چیزی بهتر از جان و خونم از تو دفاع کنم، چنین می کردم».(4)

این ها همه اظهار محبت و دوستی و تولّی اصحاب امام حسین علیه السلام

1- وقعه الطف، ص 238.
2- عنصر شجاعت، خلیل کمره ای، انتشارات تهران، اسلامیه، 1381 ق، ج 1، ص 164.
3- عنصر شجاعت، ج 1، ص 316.
4- بحارالانوار، ج 45، ص 29.