اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 11

تمسک به قرآن

تمسک به قرآن

قرآن برای طالبان مبارزه با نفس و سالکان قرب پروردگار، نسخه ای شفابخش است. در آیه 57 سوره یونس می­خوانیم: «قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَهٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِی الصُّدُورِ؛ اندرز و شفادهنده دل ها از سوی پروردگارتان نازل شد.» در آیه 44 سوره فصلت نیز آمده: «قُلْ هُوَ لِلَّذینَ آمَنُوا هُدًی وَ شِفاءٌ؛ به این لجوجان تیره­دل بگو این قرآن برای مؤمنان مایه هدایت و شفاست.» امام علی(ع) نیز در سخنی جامع از این حقیقت چنین یاد می کند:

فَاستَشفُوهُ مِن أدوائِکُم وَ استَعینُوا بِهِ عَلی لَأوائِکُم، فإِنَّ فِیهِ شِفاءً مِن اکبَرِ الدّاءِ وَ هُوَ الکُفرُ و النِّفاقُ و الغَیُّ وَ الضَّلالُ.(1)

از این کتاب بزرگ آسمانی برای بیماری­های خود شفا بخواهید و برای حل مشکلاتتان از آن یاری بطلبید؛ چراکه این کتاب درمان بزرگ ترین دردهاست؛ دردهایی چون کفر و نفاق و گمراهی.

حضرت در سخنی دیگر در نهج البلاغه، قرآن را به آب حیات تشبیه کرده و فرموده است:

کتاب خدا را محکم بگیرید؛ زیرا رشته ای است بسیار محکم و نوری است آشکار. دارویی است شفابخش و پر برکت و آب حیاتی است که عطش تشنگان حق را فرو می نشاند. هرکس به آن تمسک جوید، او را حفظ می کند و آن که به دامنش چنگ زند، نجاتش می بخشد. انحراف در آن راه ندارد تا نیاز به راست نمودن داشته باشد و هرگز خطا نمی کند تا از خوانندگانش پوزش بطلبد، تکرارش موجب کهنگی یا ناراحتی گوش نمی گردد و آن که با قرآن سخن بگوید، راست می گوید و آن که به آن عمل کند، گوی سبقت را از همگان می­رباید.(2)