اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 115

اَلْمُؤْمِنُ إِذا غَضِبَ لَمْ یُخْرجْهُ غَضَبُهُ مِنْ حَقٍّ وَ إِذا رَضِیَ لَمْ یُدْخِلْهُ رِضاهُ فِی باطِلٍ وَ الَّذِی إِذا قَدَرَ لَمْ یَأْخُذُ أَکْثَرَ مِمّا لَهُ.(1)

آنگاه که مؤمن خشمگین شود، خشمش او را از جاده حق بیرون نمی برد و هرگاه خشنود شود، خشنودی­اش [از کسی] او را به باطل نمی­کشاند و [مؤمن] کسی است که چون قدرت پیدا کند، بیشتر از آنچه از آن اوست، برنمی دارد.

دوری از دروغ (1)

دوری از دروغ (1)

راست گویی و پرهیز از دروغ نشانه سلامت شخصیت انسان است. در آموزه­های دینی به راست گویی و پرهیز از دروغ اهمیت ویژه­ای داده شده و دروغ، کلید همه گناهان معرفی شده است. حضرت علی(ع) می­فرماید: «اَلصِّدقُ یَهدِی إِلی البرِِّ وَ البِرُّ یَدعُو إِلی الجَنَّهِ؛ راست گویی [انسان را] به نیکوکاری و نیکوکاری، وی [انسان] را به بهشت دعوت می کند.»(2) در حدیثی دیگر از امام محمد باقر(ع) می­خوانیم:

إِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ جَعَلَ لِلشَّرِّ أَقفالاً وَ جَعَلَ مَفاتِیحَ تِلکَ الاَقفالِ الشَّرابَ وَ الکَذِبُ شَرٌّ مِنَ الشَّرابِ.(3)

خداوند متعال برای شر و بدی قفل هایی قرار داده است و کلید آن قفل ها، شراب است و دروغ از شراب نیز بدتر است.

دلیل آنکه دروغ کلید سایر گناهان معرفی شده این است که انسان گناه کار هرگز راست­گو نیست؛ زیرا راست­گویی موجب رسوایی او می شود. انسان گناه کار ناخودآگاه به دروغ آلوده می­شود؛ زیرا برای پوشاندن آثار گناهش، چاره ای جز دروغ گفتن ندارد. بی­تردید، دروغ،

1- بحارالانوار، ج 78، ح 209.
2- طبرسی، مشکاه الانوار، ص 157.
3- اصول کافی، ج 2، ص 254.