اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 12

نمازگزاری

نمازگزاری

نماز، انسان را به یاد مبدأ و معاد می اندازد. ازاین­رو، اثر بازدارندگی از فحشا و منکر دارد، چنان­که در آیه­ای از قرآن می­خوانیم: «إِنّ الصّلاهَ تَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ؛ همانا نماز، انسان را از زشتی ها و منکرات بازمی دارد.» (عنکبوت:45) انسانی که برای نماز می ایستد و تکبیر می گوید؛ یعنی خدا را از همه­چیز برتر و بالاتر می داند، به یاد نعمت های اوست، حمد و سپاس او را می گوید، او را به رحمانیت و مهربانی می ستاید، به یاد روز جزای اوست، به ربوبیت او اقرار می کند، از او یاری می جوید، «صراط مستقیم» از او می خواهد و از راه کسانی که بر آنها غضب شده و گمراهان به خدا پناه می برد. بی شک در قلب و روح چنین انسانی گرایشی به حق و حرکتی به سوی پاکی و جهشی به سوی تقوا پیدا می شود. هنگامی که وی غرق در زندگی مادی شده است، با شنیدن صدای مؤذن، برنامه خود را قطع می­کند و به درگاه پروردگار می شتابد. در پایان روز و آغاز شب نیز دل را مرکز راز و نیاز با خدای سبحان می کند. ممکن نیست کسی نماز بخواند و این نماز در او هیچ­گونه اثری نکند. بدیهی است نهی از فحشا و منکر مراتب زیادی دارد و هر نمازی به نسبت رعایت شرایط، بعضی از این درجه ها را دارد. آری یاد خدا مایه حیات و آرامش دل هاست و هیچ­چیز به پای آن نمی رسد: «أَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنّ الْقُلُوبُ؛ آگاه باشید که یاد خدا مایه اطمینان دل هاست.» (رعد: 28) در آیه 14 سوره طه نیز خداوند به حضرت موسی(ع) می فرماید: «أَقِمِ الصّلاهَ لِذِکْری؛ نماز را بر پا دار تا به یاد من باشی.» با نماز، موجی از دریای معنویت و یاد خدا در انسان به پا می شود، موجی که می تواند سد نیرومند نفس را در هم بکوبد.