اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 139

پرهیز از کینه توزی

پرهیز از کینه توزی

کینه توزی به معنای پروراندن دشمنی اشخاص در قلب و باطن است. برخی افراد آن چنان سنگ دل و بی رحم هستند که اگر نتوانند دشمنی خود را با دیگران بروز دهند، آن را در دل می پرورانند و در خود نگه می دارند تا روزی آن را عملی سازند. رسول گرامی اسلام این صفت را شایسته مؤمن نمی داند و می فرماید: «اَلمُؤْمِنُ لَیْسَ بِحَقُودٍ؛ مؤمن، کینه توز نیست».(1)

اگر این صفت در قلب انسان رسوخ کند، دچار غم و اندوه می شود و در دنیا و آخرت آزار و عذاب می بیند. ازاین رو، عفو و بخشش توصیه شده است. امام صادق(ع) از قول رسول رحمت می فرماید:

اَلا اُخْبِرُکُمْ بِخَیْرِ خَلائِقِ الدُّنیا وَ الْآخِرَهِ اَلْعَفْوُ عَمَّنْ ظَلَمَکَ وَ أَن تَصِلَ مَنْ قَطَعَکَ وَ الإِحسانُ إِلی مَنْ أَساءَ إِلیْکَ وَ إِعطاءُ مَنْ حَرَمَکَ.(2)

آیا شما را از بهترین اخلاق های دنیا و آخرت خبر ندهم؟ (آنها عبارتند از گذشت کردن درباره کسی که به تو ستم کرده است، پیوستن به کسی که از تو بریده، نیکی کردن به آن که به تو بدی کرده، و بخشش به کسی که تو را محروم ساخته است.

بنابراین، بهتر آن است که انسان کینه را از خود دور کند و سینه را از غبار خاطرات بد گذشته بزداید و چنانچه ممکن باشد، از راه عفو و احسان با نفس خویش به مبارزه برخیزد و با شیطان مخالفت کند. چنان که خداوند متعال به پیامبرش می فرماید: «خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ؛ راه عفو و بخشش پیش گیر و به نیکوکاری امر کن!» (اعراف: 199)