اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 141

ای بنده خدا! دوستی و دشمنی خود را برای خدا و در راه او قرار ده. دوستی­ها و دشمنی­ها باید در این راه باشد؛ زیرا جز از این طریق به ولایت الله نمی­توان رسید و جز از این راه کسی طعم ایمان را نخواهد چشید، هرچند نماز و روزه­اش فراوان باشد.(1)

امروزه بیشترین انگیزه­ها برای دوستی­ها و دشمنی­ها غرض های دنیوی است و این گونه غرض ها در پیشگاه خدا هیچ ارزشی ندارد. پس باید کوشید دوستی­ها و دشمنی­ها در محور الهی و در مسیر محبوب قرار گیرد.

دوری از تکبر

دوری از تکبر

کبر، انسان را به فخرفروشی و برتری­جویی بر دیگران وادار می کند. متکبران محبوب خداوند نیستند، چنان که در قرآن کریم آمده است: «إِنَّهُ لاَ یُحِبُّ الْمُسْتَکْبِرِینَ؛ خداوند متکبران را دوست ندارد.» (نحل: 23) پیامبر گرامی اسلام نیز تکبر را مانع ورود به بهشت دانسته و فرموده است:

لا یَدْخُلُ الجَنَّهَ مَنْ کانَ فی قَلْبِهِ مِثقالُ حَبَّهٍ مِنْ خَرْدَلٍ مِنْ کِبْرٍ وَلا یَدْخُلُ النّارَ مَنْ کانَ فی قَلْبِهِ مِثْقالُ حَبَّهٍ مِن ایمانٍ.(2)

هرکه به اندازه ذره­ای کبر در دل داشته باشد، به بهشت نمی­رود و آن­که ذره­ای ایمان در دل داشته باشد، به جهنم داخل نمی­­شود.

در بعضی روایات، علت تکبر، حقارت و کوچکی انسان بیان شده است، چنان که امام صادق(ع) می­فرماید: «ما مِن اَحَدٍ یَتیهُ اِلاّ مِنْ ذِلَّهٍ یَجِدُها فی نَفْسِهِ؛ هیچ انسانی نیست که خودستایی کند، مگر به علت ذلت و حقارتی که در نفس