اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 175

کسانی که به افراد پاک دامن تهمت می­زنند، ایمان ندارند. امام صادق(ع) دراین باره فرمود:

إِذا اتَّهَمَ الْمُؤمِنَ أخاهُ انْماثَ الْإِیمانُ مِنْ قَلْبِهِ کَما یَنْماثُ الْمِلْحُ فِی الْماءِ.(1)

کسی که برادر مسلمان خود را متهم کند ایمان در دل او ذوب می­شود، همان گونه که نمک در آب ذوب می­شود.

شخصی که تهمت می­زند، چندین گناه مرتکب می­شود؛ از طرفی وقتی نسبت ناروایی به دیگری می­دهد، دروغ می گوید و از طرفی غیبت می­کند؛ زیرا او را به چیزی که کراهت دارد و راضی نیست، متّصف می کند و از طرف دیگر با متهم کردن انسانی پاک و بی­گناهی، آبروی وی را می­برد.

تهمت همانند تیری است که به محض خوردن به هدف، آن را متلاشی می­کند و شخصیت و آبروی متهم را بر باد می­دهد و قلب او را برای همیشه جریحه­دار می­سازد. بنابراین، شخصی که مرتکب تهمت می­شود، بار سنگینی از گناه بر دوش گرفته و عذاب دردناکی در انتظار اوست. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می­فرماید:

مَنْ بَهَتَ مُؤمِناً أَوْ مُؤمِنَهً أَوْ قالَ فِیهِ ما لَیْسَ فیهِ أَقامَهُ اللهُ تَعالی یَوْمَ الْقِیامَهِ عَلی تَلٍّ مِنْ نارٍ حَتّی یَخْرُجَ مِمّا قالَهُ فیه.(2)

کسی که به مرد یا زن باایمان بهتان بزند یا درباره او چیزی بگوید که در او نیست، خداوند در روز قیامت او را بر تلّی از آتش قرار می­دهد تا از مسئولیت آنچه گفته است، بیرون آید.