اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 22

إلهی فَاجْعَلنا مِنَ الَّذینَ تَرَسَّخَت اَشجارُ الشَّوقِ اِلَیکَ فی حَدائِقِ صُدورِهِم وَ اَخَذَت لَوعَهُ مُحَبَّتِکَ بِمَجامِعِ قُلوبِهِم.

بار خدایا! ما را از آن کسان قرار ده که درختان محبت و اشتیاق به تو در سینه های آنان ریشه کرده و شراره های دوستی تو سراسر قلب های آنان را فراگرفته است!

آن حضرت در ادامه می فرماید:

إلهی ما اَلَذُّ خَواطِرَ الإلهامِ بِذِکرِکَ عَلَی القُلوبِ وَ ما اَحْلی الْمَسیرِ اِلَیکَ بِِالاَوهامِ فی مَسالِک الغُیُوبِ وَ ما اَطیَبَ طَعمَ حُبِّکَ وَ ما اَعذَبَ شِربَ قُربِکَ.

خدایا! چه چیز لذت بخش تر از یادآوری هایی است که ذکر و یاد تو بر قلب ها می نشاند و چه چیز شیرین­تر از رهروی به سوی تو در راه های ناشناخته است و چه چیز دل پذیرتر از طعم دوستی تو و چه چیز گواراتر از شراب قرب و جوار توست؟

حضرت در بخش دیگری از همین دعای شریف (مناجات مفتقرین) در راز و نیاز با محبوب چه زیبا می فرماید:

و سوز سینه مرا چیزی جز وصال تو سرد نمی کند و آتش دلم را جز دیدار تو خاموش نمی سازد و اشتیاقم را جز نظر افکندن بر وجه تو چیزی سیراب نمی کند و بدون تقرب به درگاه تو و نزدیک شدن به تو چیزی مرا آرامش نمی دهد و افسوس و حسرت من جز به نسیم رحمتت برطرف نمی شود و بیماری و درد من جز با طبابت تو شفا نمی یابد و غم و اندوه من جز با قرب تو از بین نمی رود و آسیب و زخم من جز با گذشت و بخشش تو التیام نمی یابد و زنگار قلب من جز با عفو تو جلا نمی یابد و پریشانی خیالم را جز دستور تو پاک نمی سازد.