اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 25

گذشتگانشان به خاطر رسیدن بازماندگانشان به تأخیر افتاده است و آنگاه که منادی در میان آنها ندای مرگ و رفتن را نیز می دهد، هنوز به بازی مشغولند.

غفلت ما از این رویداد بزرگ به خاطر آن است که درباره مرگ کمتر می اندیشیم. اگر هم آن را یاد کنیم، با قلبی مشغول و سرگرم به آرزوهای دنیوی از آن ذکری به میان می آوریم، درحالی که راه درست یادآوری مرگ آن است که آدمی قلب خود را از همه چیز خالی کند و تنها به مرگ بیندیشد و به کسانی فکر کند که پیش از او بار سفر بستند و به آخرت پیوستند و بداند که او نیز باید این مراحل را پشت سر بگذارد. ازاین رو، باید این سخن پروردگار را همیشه به یاد داشته باشیم که می فرماید: «أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فی بُرُوجٍ مُشَیّدَهٍ؛ هر کجا باشید، مرگ به سراغتان می آید، اگرچه در کاخ های محکم باشید».(نساء: 78)

خودانتقادی

خودانتقادی

خود انتقادی آن است که انسان به عیوب خود بپردازد و با عیب جویی از دیگران، در مقام تبرئه خویش برنیاید و براساس توصیه مولای موحدان عمل کند که می فرماید: «طُوبی لِمَن شَغَلَهُ عَیبُهُ عَن عُیوبِ النّاسِ؛ خوشا به حال آن که عیب­هایش او را از عیوب دیگران بازدارد!»؛(1) یعنی آن قدر گرفتار عیوب خویش باشد که دیگر فرصتی برای پرداختن به عیب های مردم نداشته باشد. اگر کسی به خود مشغول باشد، به فکر اصلاح خود می افتد، چنان که امام علی(ع) می فرماید: