اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 29

اینها باید ساعتی را نیز به استراحت و بهره بردن از لذت های حلال اختصاص دهد.

زهد (1)

زهد (1)

زهد؛ یعنی دل نبستن به دنیا و به اندازه ضرورت از آن بهره گرفتن. روشن است که زهد با داشتن امکانات کامل رفاهی منافات ندارد؛ مگر آنکه انسان این امکانات را دوست بدارد و به آنها عشق ورزد، به گونه ای که باعث غفلت او شوند و وی را از یاد خدا بازدارند. حضرت علی(ع) می فرماید:

الزُّهدُ کُلُّهُ بَینَ کَلِمَتَینِ مِنَ القُرآنِ قالَ اللّهُ سُبحانَهُ: «لِکَیلا تَأسَوا عَلی مافاتَکُم وَ لاتَفرَحُوا بِما آتاکُم». (حدید: 33)(1)

تمام زهد در دو کلمه از قرآن جمع شده است، خداوند سبحان فرمود: «تا شما بر آنچه از دستتان می رود، دلتنگ نشوید و بدانچه به شما می رسد، دل شاد نگردید».

پس کسی که بر آنچه از دست رفته حسرت نخورد، و به اموال به دست آمده، خشنود نگردد، از زاهدان به­شمار می آید.

حضرت علی(ع) در روایتی دیگر زهد را از جنبه ای دیگر معرفی می کند:

الزُّهدُ فِی الدُّنیا قَصرُ الاَمَلِ وَ شُکرُ کُلِّ نِعمَهً وَ الوَرَعُ عَن کُلِّ ما حَرَّمَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ.(2)

زهد در دنیا عبارت است از کوتاه بودن آرزو و سپاس گزاری بر هر نعمت و پرهیز از هر آنچه خداوند عزوجل حرام کرده است.

در بعضی تعبیرها برای زهد، مراتبی دیگر بیان شده است، از جمله: