اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 30

1. انسان در دنیا زهد بورزد، درحالی که حرص و میل دنیا را دارد و قلب وی به دنیا روی آورده و نفس او متوجه دنیاست، ولی کوشش او در رفع دنیاست و آن را از خود دور می سازد.

2. آن که دنیا را از روی میل و رغبت تحقیر کند، به آن کم بها دهد و آن را ترک گوید و آخرت و نعمت های آن را طالب باشد.

3. مرتبه اعلای زهد، آن است که در انسان رغبتی جز خدا و رسیدن به مقام دیدار او نباشد. در این مرحله، قلب زاهد جز خدا نمی خواهد و مطلوب و خواسته واقعی اش به خداوند است. انس و الفت او به خداوند است و آنچه قلب وی را دربرگرفته، شیرینی طاعت و عبادت خداوند است.

زهد (2)

زهد (2)

از مهم­ترین و بارزترین سجایای اخلاقی، زهد است. زهد همان بی­رغبتی به دنیا و تعلقات آن است که انسان را از غرق شدن در مظاهر دنیا حفظ می­کند. امیرالمؤمنین، علی(ع) انسان های ریاکار و دنیاطلب را نکوهش می کند و می­فرماید: «إذا طَلَبَ الزّاهِدُ النّاسَ فَاهرُبْ مِنْهُ؛ اگر زاهد، مردم­طلب باشد، از او اجتناب کن.»(1) تمام گرفتاری­های مردم، به دلیل وابستگی به دنیا و راه نجات از این گرفتاری­ها زهد و بی­رغبتی به دنیاست. آن حضرت در کلامی دیگر می­فرماید: «زُهدُکَ فِی الدُّنیا یُنْجِیکَ وَ رغبَتُکَ فیِها تُردّیِکَ؛ بی­رغبتی تو به دنیا، تو را از گرفتاری­ها رهایی می­بخشد و علاقه تو به دنیا سبب هلاکت تو می­شود.»(2) و نیز چه زیبا فرموده است: «الزُّهدُ اَن لا تَطْلُبَ المَفقُودَ حَتّی یُعدَمَ المَوجُودُ؛