اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 33

توکل(2)

توکل(2)

انسان باتوکل کسی است که در تمام کارها به خدا تکیه, و از غیر او قطع امید کند. کسی که به پروردگار توکل می­کند، هرگز به مردم و آنچه در اختیار دارند، امیدوار نیست. امام سجاد(ع) می فرماید:

رَأَیْتُ الْخَیْرَ کُلَّهُ قَدِ اجْتَمَعَ فِی قَطْعِ الطَّمَعِ عَمّا فی اَیْدی النّاسِ وَ مَنْ لَمْ یَرْجُ النّاسَ فِی شَیْءٍ وَ رَدَّ اَمْرَهُ اِلَی اللهِ عَزَّوَجَلَّ فِی جَمِیعِ اُمُورِهِ اسْتَجابَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ فی کُلِّ شَیءٍ.(1)

تمام (کسب) خیر را در قطع طمع از آنچه در دست مردم است، می­دانم و آن که به مردم در چیزی امید نبسته باشد و همه کارهای خویش را به خدا واگذارد، خداوند همه خواسته­های او را برآورده می­کند.

امام جعفر صادق(ع) نیز می­فرماید: «شَرَفُ الْمُؤمِنِ قِیامُ اللَّیْلِ وَ عِزَُّهُ اسْتِغْناؤُهُ عَنِ النّاسِ؛ شرافت مؤمن به شب­زنده داری اش و بزرگواری او به بی­نیاز بودنش از مردم است.»(2) ایشان در سخنی دیگر، حقیقت توکل به خداوند متعال را چنین بیان می­کند:

خداوند به داود(ع) این گونه وحی فرمود: «هیچ یک از بندگانم، بدون توجه کردن به هیچ­یک از مخلوقاتم، به من پناهنده نشود مگر آنکه من بدانم نیت او همان است. پس [اگر] آسمان­ها و زمین و آنچه در آنهاست، با او نیرنگ بازند، راه نجاتی از میان آنها برای او قرار می­دهم و هیچ یک از بندگانم به یکی از مخلوقاتم پناه نمی­برد مگر آنکه بدانم قصدش همان است، پس اسباب و وسایل آسمان­ها و زمین را از دستش