- اشاره 1
- پیشگفتار 1
- 1. نفس ملهمه 3
- 3. نفس لوامه 4
- 2. نفس اماره 4
- 4. نفس مطمئنه 5
- فصل اول: اخلاق فردی 8
- اشاره 8
- آداب تلاوت قرآن 8
- تقوا و پرهیزکاری 9
- تمسک به قرآن 11
- نمازگزاری 12
- حضور قلب در نماز 13
- ذکر الهی، عامل آرامش 14
- تهجد و شبزندهداری 15
- اهمیت نماز 17
- سحرخیزی 17
- آثار نماز 19
- دعا 20
- محبت و انس با خدا 21
- استغفار 23
- یاد مرگ 24
- خودانتقادی 25
- پاک سازی نیتها 26
- تذکر و تفکر 27
- زهد (1) 29
- زهد (2) 30
- توکل (1) 31
- توکل(2) 33
- ادای تکالیف دینی 34
- شکر و سپاس گزاری 35
- محاسبه و مراقبت از نفس 37
- میانه روی در اقتصاد 38
- میانه روی در دنیاگرایی 39
- اعتدال در گفتار 41
- میانهروی در عبادت 42
- میانه روی در زندگی 43
- ترس از خدا و امید به او 44
- میانه روی در انفاق 45
- میانهروی در لباس پوشیدن 47
- میانهروی در خوردن و آشامیدن 48
- تأمل در کارها 49
- امیدواری به خداوند 50
- رضا و تسلیم 51
- خداترسی 53
- اخلاص در عمل (1) 54
- اخلاص در عمل (2) 55
- شرم 56
- شرح صدر 57
- نَفسْ ستیزی 58
- امید داشتن 60
- 1. تفریط 61
- فرونشاندن خشم 61
- 2. افراط 61
- اشاره 61
- آبرومندی 62
- پرهیز از خودبینی 63
- پرهیز از جاهطلبی 64
- ترک خودستایی 65
- تقویت اراده 67
- شجاعت 68
- سکوت 69
- ادبورزی 71
- عزتمداری 73
- جوان مرد 74
- کنترل زبان 75
- صبر و شکیبایی 76
- مسئولیت گوش 77
- گناه گریزی 79
- خرسندی و بی نیازی 80
- سرعت در توبه و بازگشت 82
- اصرار بر گناه 83
- ترک آرزوهای دراز 84
- دوری از شکمپرستی 86
- کنترل خشم 87
- غفلتگریزی 88
- نظم و برنامهریزی 89
- کار و تلاش 91
- عوامل کاهش یا افزایش روزی 92
- پرهیز از دروغ گویی 94
- انتظار فرج 95
- بهداشت جسم و جان 96
- صبر 98
- پرهیز از اسراف 99
- فروتنی در راه رفتن 100
- دوری از هوا پرستی 101
- شیطان گریزی 103
- حسن خلق 105
- فصل دوم: اخلاق اجتماعی 105
- اشاره 105
- برآوردن حاجت مؤمن 106
- صدقه 108
- قرضالحسنه 109
- میانه روی در شوخی 112
- میانهروی در دوستی و ستایش دیگران 113
- اعتدال در سرزنش و برخورد با دیگران 114
- دوری از دروغ (1) 115
- پرهیز از دروغ گویی (2) 116
- میانهروی در معاملات 118
- یتیم نوازی 119
- احسان به دیگران 121
- آداب دیدار بیمار 123
- دیدوبازدید 124
- نیکی به والدین 125
- برادری 126
- صله رحم 127
- غیرتمندی 128
- اصلاح میان مردم 130
- مدارا با دیگران 130
- فروتنی با مردم (1) 132
- فروتنی(2) 133
- امانت داری 134
- حقوق برادری 136
- پرهیز از سخن چینی 137
- پرهیز از کینه توزی 139
- تولّی و تبرّی 140
- دوری از تکبر 141
- عوامل تکبر 142
- ترک غیبت 143
- پرهیز از بدبینی (1) 145
- بدگمانی (سوءظن) (2) 146
- ریا و خودنمایی 148
- خیرخواهی و خدمت به بندگان 149
- خوش رویی 150
- پندپذیری 152
- رعایت حریم دیگران 153
- عفو و چشمپوشی 154
- وفای به عهد 155
- احسان و نوع دوستی 157
- پیشی گرفتن در سلام 158
- ادب 159
- مهرورزی و همدردی 161
- بهترین دوستان 162
- نیکی به والدین 164
- معاشرت نیکو 165
- کارگشایی 166
- خوش گمانی 167
- مهماننوازی 169
- امر به معروف و نهی از منکر 170
- دوری از تعصب 172
- دوری از تهمت 174
- حفظ زبان 176
- کتاب نامه 179
4. نفس مطمئنه
4. نفس مطمئنه
نفس مطمئنه، بالاترین مقامی است که خداوند به بندگان مخلص خویش عطا می کند، چنانکه خداوند در قرآن کریم می فرماید:
ای کسانی که به مقام نفس مطمئنه رسیدید، به قرب پروردگارتان (که اوج کمال انسانیت است) برگردید، درحالیکه هم شما از پروردگارتان خشنودید و هم پروردگارتان از شما خشنود است. پس در زمره بندگان خالص من در بهشت جاویدان باشید! (فجر: 27)
بدون شک دستیابی به این مقام رفیع، بدون موفقیت در آزمایش های گوناگون پروردگار و مبارزه حقیقی با امیال شهوانی میسر نخواهد بود. تهذیب و مراقبت همیشگی نفس، از مهمترین عوامل نیل به نفس مطمئنه است؛ چراکه انسان در حال مراقبت، همواره خداوند را ناظر کارهای خویش می داند و بیتردید چنین کسی هیچگاه خود را به پلیدی گناه نخواهد آلود. خداوند در آیه 40 سوره زیبای نازعات چنین می فرماید: «أَمّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَی النّفْسَ عَنِ الْهَوی فَإِنّ الْجَنّهَ هِیَ الْمَأْوی.» این حالت برای انسان ایجاد نمی شود، مگر آنکه همیشه دل و جانش به یاد حق و زبانش تسبیحگوی خدا باشد که: «الّذینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللّهِ أَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنّ الْقُلُوبُ.» (رعد: 28) و خداوند به این افراد باایمان، آرامش و وقار میبخشد: «هُوَ الّذی أَنْزَلَ السّکینَهَ فی قُلُوبِ الْمُؤْمِنینَ.» (فتح: 4) این افراد باایمان در همه حال، چه ایستاده و چه نشسته و چه هنگام استراحت، به یاد محبوبشان هستند و لحظه ای او را از یاد نمی برند و همواره با اندیشهای ژرف به عظمت و نظام آفرینش زمین و آسمان می نگرند: «الّذینَ یَذْکُرُونَ اللّهَ قِیاماً وَ قُعُوداً وَ عَلی جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَکّرُونَ فی خَلْقِ السّماواتِ وَ اْلاّرْضِ.» (آلعمران: 191) این مؤمنان، همواره غرق در یاد خدا هستند، حتی در کارهای مادی و روابط و دادوستدها: «رِجالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَهٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللّهِ.» (نور: 37) و محبت آنها