اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 52

بالاترین مرتبه اطاعت از خداوند، صبر و رضایت بر خوشایند­ها و ناخوشایندهاست. بنابراین، کسی که از خداوند در امور خوشایند و ناخوشایند خشنود نمی شود، مگر آنکه در آن خوشایندها و ناخوشایندها برای او خیری است.

ایشان در سخنی دیگر می­فرماید: «اِنَّ اَعْلَمَ النّاسِ باللهِ اَرْضاهُمْ بقضاءِ الله عَزَّوجَلَّ؛ عالم­ترین مردم به خداوند، خشنودترین آنها از قضای خداوند است.»(1) بدیهی است پروردگار حکیم، در سرنوشت و تقدیر انسان­ها هدف بزرگی را دنبال می­کند. پس شایسته است همان گونه که امام صادق(ع) می­فرماید، انسان در برابر قضای الهی این گونه باشد:

عَبْدِیَ المُؤمِنَ لا اَصْرِفُهُ فی شَیْءٍ إلاّ جَعَلْتُهُ خَیْراً لَهُ فَلْیَرْضَ بِقَضائی وَلْیَصْبِرْ عَلی بَلائی وَلْیَشْکُرْ نَعْمائِی اَکتُبْهُ یا مُحَمَّدُ مِنَ الصدَّیقینَ عِنْدی.(2)

اوضاع بنده مؤمن خویش را از حالتی به حال دیگر دگرگون نمی­کنم، مگر آنکه برای او خیری در آن قرار دهم. پس باید به قضای من راضی باشد، هنگام بلای من صبر کند و نعمت­های من را سپاس گوید؛ زیرا اگر این گونه باشد، ای محمد! او را نزد خود از صدیقان قرار خواهم داد.

در روایتی می­خوانیم روزی رسول اکرم صلی الله علیه و آله از گروهی از اصحاب پرسیدند: شما چه کسانی هستید؟ گفتند: از مؤمنان هستیم. حضرت پرسید: «نشانه ایمان شما چیست؟» گفتند: هنگام بلا صبر می کنیم و هنگام گشادگی و نعمت، سپاس می­گزاریم و بر قضای خداوند راضی هستیم. پیامبر فرمود: «به خدای کعبه شما از گروه مؤمنان هستید».(3)

1- اصول کافی، ج 2، ص 65.
2- کافی، ج 2، ص 66.
3- احیاء العلوم، ج 4، ص 332.