اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 60

امید داشتن

امید داشتن

امیدواری از عوامل حرکت انسان به­سوی کمال است. امید، به زندگی پویایی و نشاط می­بخشد. رسول اکرم صلی الله علیه و آله می­فرماید:

الاَمَلُ رَحْمَهٌ لِاُمَّتی و لَوْلا الأَمَلُ ما رَضَعَتْ والِدَهٌ وَلَدَها وَ لا غَرَسَ غارِسٌ شَجَراً.(1)

امید برای امت من رحمت است و اگر امید نبود، نه مادری به فرزندش شیر می­داد و نه باغبانی درختی می­نشاند.

زندگی انسان با امیدواری سرشار از بالندگی و رشد می شود و او را به سوی رستگاری رهنمون می کند.

در آیه 110 سوره مبارکه کهف می­خوانیم: «فَمَن کَانَ یَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحاً؛ کسی که به دیدار و خشنودی خدا، امید دارد، باید اعمال نیک و صالح انجام دهد.»

آری، انسان امیدوار، انسان موفق و هدفمندی است و جامعه امیدوار نیز جامعه­ای است پرتوان و پیشرو در عرصه­های مختلف اجتماعی. امام صادق(ع) می­فرماید: «اِنَّ مَنْ رَجا شَیئاً طَلَبَهُ وَ مَن خافَ مِنْ شَیءٍ هَرَبَ مِنهُ؛ کسی که به چیزی امیدوار باشد همیشه در پی اوست و کسی که از چیزی می ترسد از آن دوری می­کند.»(2) این بدین معناست که امید و عمل با هم معنا می یابد و اگر شخصی فقط امیدوار باشد و ­آینده­ای درخشان برای زندگی ترسیم کند، ولی به دنبال عمل نباشد، بی شک، به جایی نخواهد رسید. امیرالمؤمنین