اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 61

علی(ع) می­فرماید: «مَنْ لَجَأَ إلَی الرَّجاءِ سَقَطَتْ کَرامَتُهُ؛ هرکس [فقط] به امید پناه برد، بزرگواری اش نابود می­شود».(1)

فرونشاندن خشم

اشاره

فرونشاندن خشم

واکنش انسان در برابر نیروی خشم را می­توان به سه بخش تقسیم کرد:

1. تفریط

1. تفریط

به یقین، بی­تفاوتی و بی­رغبتی انسان به عوامل حساسیت برانگیز پیرامونش، ناشی از تعادل نداشتن نیروی غضب در اوست. در قرآن کریم، انسان از تفریط در نیروی غضب نهی شده است. خداوند در سوره مبارکه فتح یکی از ویژگی های بارز اصحاب رسول بزرگوار اسلام را «اشداءٌ علی الکفّار» معرفی کرده است و از ایشان به عنوان کسانی که در غضب میانه روی کرده­اند، یاد می­شود.

2. افراط

2. افراط

زیاده­روی، چه در امور فردی و چه در امور اجتماعی، پیامدهای ناخوشایندی را به همراه خواهد داشت. بی­پروایی خارج از حدّ و پیروی نکردن از دستورهای اخلاقی و عقلی، از بدترین و آشکارترین نمونه­های زیاده­روی در عصبانیت و خشم است. گاهی شدت غضب تا آنجاست که انسان از مبانی شرعی نیز چشم­پوشی می کند و پا از دایره ایمان خارج می نهد، چنان که امام جعفر صادق(ع) در حدیث گهرباری می­فرماید: «الغضب یُفسد الایمان کما یُفسِدُ الخلُّ العسل؛ خشم، ایمان انسان را نابود می­کند، همان گونه که سرکه باعث تباهی عسل می­گردد».(2)