اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 62

آبرومندی

آبرومندی

از جمله سرمایه­های باارزش هر انسانی، آبروی اوست که اولیای دین به حفظ آن بسیار سفارش کرده اند. حفظ آبرو، چه در زمان زندگی و چه پس از مرگ، واجب است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می­فرماید: «اَلمُؤمِنُ حَرامٌ کُلُّهُ عِرْضُهُ وَ مالُهُ وَ دَمُهُ؛ مؤمن، آبرو و مال و خونش محترم است.»(1) اهمیت آبرومندی تا بدانجاست که انسان باید جانش را برای آن فدا کند، چنان که امام علی(ع) می فرماید: «مِنَ النُّبلِ أن یَبْذُلَ الرَّجُلُ نَفْسَهُ وَ یَصُونَ عِرضَهُ؛ از کارهای نیک است که انسان جانش را بدهد و آبرویش را حفظ کند».(2)

در مقابل، از دست دادن آبرو برای پاسداری از مال بسیار نکوهش شده است. امیرالمؤمنین علی(ع) می فرماید: «مِنَ اللُّؤمِ أَنْ یَصُونَ الرَّجُلُ مالَهُ وَ یَبْذُلَ عِرْضَهُ؛ مایه سرزنش است که انسان مالش را حفظ کند و آبرویش را از دست بدهد.»(3) کسی که آبروی خود را حفظ کند، دیگران به وی احترام خواهند گذاشت و هرکس از آبرویش گذشت، بی­ارزش خواهد شد. آن حضرت در حدیثی دیگر می­فرماید: «مَن صانَ عِرضَهُ وُقِّرَ و مَن بَذَلَ عِرضَهُ حُقِّر؛ کسی که آبرویش را حفظ کرد، بزرگوار می­ماند و کسی که آبرو را از دست داد، بی ارزش می شود.»(4) یکی دیگر از توصیه های پیشوایان دینی برای پاس­داشت آبرو، پرهیز از رفتن به جاهایی است که احتمال متهم شدن وجود دارد. توصیه شده است از موضع تهمت بپرهیزید تا متهم و بی­آبرو نشوید. رسول

1- بحارالانوار، ج 77، ص 162.
2- غررالحکم و دررالکلم، ج 6، ص27.
3- غررالحکم و دررالکلم، ج 6، ص27.
4- غررالحکم و دررالکلم، ج 5، ص 191.